Afrika ligt onder vuur. In ruil voor financiële steun dwingen organisaties als de VN veel Afrikaanse landen om hun ethische agenda aan te passen naar die van de seculiere westerling. Gechargeerd: geld in ruil voor abortussen. De Nigeriaanse schrijfster Obianuju Ekeocha schreef er een boek over waarvan je kunt zeggen: dat is recht in de roos!
Jazeker, de tijd van letterlijke gebiedsverdeling en kolonisatie door de westerse grootmachten is voorbij. In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw zijn de Afrikaanse landen een voor een onafhankelijk geworden. Althans, zo lijkt het. Economisch zijn deze landen nog altijd met handen en voeten gebonden aan westerse mogendheden en internationale organisaties.
Armoede, ziekte, ondervoeding, moeder- en kindersterfte, hiv/aids, kind-huwelijken en andere kwalen teisteren nog steeds dit grote en grootse continent. Dit maakt Afrika afhankelijk van de VN, de Europese Unie, rijke donors en particuliere organisaties (zgn. NGO’s) die in veel gevallen hun eigen agenda hebben.
Te conservatief
Willen deze donors en organisaties dan niet helpen? Jawel, maar ze doen dat graag op hun eigen manier. Ze stellen allerlei voorwaarden bij het verlenen van hun hulp. En ze hebben hun eigen doelstellingen. In hun ogen is Afrika veel te conservatief als het gaat over vrouwenrechten, de positie van homoseksuelen en transgenders, seksuele opvoeding van kinderen en jongeren, geboortebeperking en abortus. Daar moet nu eens een einde aan komen, vinden de zendelingen van het modern gelijkheidsevangelie. Het blanke superioriteitsgevoel en het oude paternalisme zijn nog springlevend. En zo ontstaat een nieuwe vorm van kolonialisme. De westerse meesters weten immers wat goed is voor die domme Afrikanen.
„Willen jullie hulp? Goed, wij hebben het geld en we willen ruimhartig geven, maar dan zal het gemiddelde kindertal wel naar beneden moeten. En daar kunnen wij jullie uitstekend bij helpen.” Beleefd knikken de regeringsleiders van verschillende Afrikaanse landen. Het geld dat hun geboden wordt, kunnen ze immers goed gebruiken – niet alleen voor hun arme onderdanen, maar soms ook in hun eigen broekzak. Een enkele president houdt zijn rug recht, maar dan zijn de rapen in het westen gaar. „Wat? Willen jullie niet buigen? Willen jullie niet inzien dat seksuele diversiteit, reproductieve gezondheid en veilige abortussen goed zijn voor jullie? Beseffen jullie dan niet dat dit leidt tot discriminatie van vrouwen, homofobie en nog veel meer? Willen jullie doorgaan op de oude voet? Jammer voor jullie, maar dan trekken wij ons terug!”
Kan een regeringsleider zich dat laatste permitteren? Hij zit in het nauw. En het wordt dubbel moeilijk als media zoals CNN op hetzelfde moment gaan huilen als wolven in het bos en allerlei subjectieve reportages over dit soort „achterlijke” opvattingen en praktijken maken.
Dergelijke media doen dat heel handig en grondig volgens het principe ”naming, blaming and shaming”: namen van mensen openlijk noemen, hen een schuldgevoel aanpraten en ze en plein public te schande maken. Wie kan daar tegenop? Wie zal het volhouden als er enerzijds een heerlijke worst voor de neus wordt gehangen en anderzijds met een dreigende stok wordt gezwaaid?
Onder deze druk gaan verschillende landen door de knieën. Er komt dus hulp, maar het is hulp met ‘strings attached’, zoals de Engelsen het zo fijntjes uitdrukken. Er zitten draden vast aan deze hulp, draden waardoor de ontvangende landen worden vastgebonden en meegetrokken. Noodgedwongen wordt door kwetsbare Afrikaanse gemeenschappen ‘hulp’ aanvaard, terwijl organisaties als Planned Parenthood ruim baan krijgen voor hun verwoestende werk.
Target Africa
In haar boek ”Target Africa – Ideological Neocolonialism in the Twenty-First Century” heeft Obianuju Ekeocha op pijnlijke wijze duidelijk gemaakt hoe dit proces plaatsvindt en zijn sporen trekt in Afrika. Je zou wensen dat dit boek spoedig in het Nederlands wordt vertaald.
De Nigeriaanse schrijfster ondersteunt haar betoog met een overvloed aan bronnen, feiten en documenten. Hier is een vrouw uit een voorheen heidense cultuur aan het woord, een vrouw die laat zien dat veel waarden uit de Afrikaanse cultuur bevorderend zijn voor het respecteren van het leven, het stichten van een gezin en het krijgen van kinderen. Dit houdt ze voor aan het westen, een gebied dat voorheen christelijk genoemd kon worden maar nu verder, veel verder weg is dan Afrika ooit was. Nee, ze weet maar al te goed dat niet alles in de Afrikaanse cultuur goed is en goed gaat (denk bijv. aan de vrouwenbesnijdenis). Eerlijk spreekt ze zich daarover uit. En toch, wat kunnen wij die de individuele vrijheid zo hoog in het vaandel hebben staan veel van onze Afrikaanse medemensen leren! En waar zijn we vanuit Europa en Noord-Amerika momenteel mee bezig?
Het schaamrood staat je dikwijls op de kaken, hoe verder je komt in dit boek. Beschamend is het vooral dat juist ook de Nederlandse overheid en Nederlandse vrouwenorganisaties bij dit nieuwe kolonialisme actief betrokken zijn. Ons land loopt voorop. Ons belastinggeld wordt gebruikt om het „achtergebleven” Afrika een lesje te leren. „Willen jullie meedoen in deze eeuw van ideologische vooruitgang, dan moeten jullie wel anders gaan denken – en dan liefst zo gauw mogelijk!”
Afrika is momenteel de target (het mikpunt) van de seculiere, humanistische en atheïstische grootmeesters. Kortom, Afrika ligt onder vuur. Er is een geestelijke strijd gaande om de ziel van dit werelddeel. Maar er is hoop. Hoop omdat God regeert. Hoop omdat er vrouwen zijn zoals deze Nigeriaanse vrouw, die bepaald geen doekje voor haar mond neemt. Hoop omdat Gods Woord mag klinken op dit machtige continent met zijn rijke bronnen aan mensen, natuurschoon en grondstoffen mag klinken en omdat dit Woord gaandeweg terrein wint. Hoop omdat er mensen zijn – ook onder ons – die voor Afrika bidden. Hoop bovenal omdat de HEERE het eerste en het laatste woord spreekt!
Naar aanleiding van: Obianuju Ekeocha, ”Target Africa – Ideological Neocolonialism in the Twenty-First Century”. Dit boek verscheen in 2018 bij uitgeverij Ignatius Press, te San Francisco.
Over de auteur
De naam van de Nigeriaanse schrijfster Obianuju Ekeocha verraadt dat ze behoort tot de Igbo’s, een grote bevolkingsgroep die verwant is aan de Izi’s. Ze is werkzaam als specialist op biomedisch terrein in Engeland. Ze heeft ”Culture of Life Africa” opgericht, een organisatie die de heiligheid en beschermwaardigheid van het menselijk leven verdedigt door middel van onderzoek, voorlichting en onderwijs. Inmiddels heeft ze met veel passie over dit onderwerp gesproken in niet minder dan 17 landen en ook voor het forum van de Verenigde Naties.
