Virginia Allen interviewt dr. Carl Trueman, professor bijbel- en religiestudies aan Grove City College en auteur van het boek ”The Rise and Triumph of the Modern Self”. Het gaat over de vraag hoe de zoektocht van de samenleving naar identiteit de seksuele revolutie en de opkomst van de genderideologie versnelt.
Met welk doel hebt u dit boek geschreven? Hoe kwam u erop?
„Het begon met het feit dat ik benaderd werd door Rod Dreher en Justin Taylor om een introductie te schrijven op het gedachtegoed van Philip Rieff (een Amerikaanse socioloog (1922-2006) die in zijn boeken een vernietigende kritiek op de moderne cultuur leverde, red.). Toen ik daarmee bezig was, werd het me duidelijk dat het interessant zou zijn om het denken van Rieff toe te passen op onze eigen tijd, met name op de culturele triomf van het transgenderisme. En al schrijvend heb ik deze grote veranderingen steeds meer geprobeerd te plaatsen in hun historische context; een ontwikkeling die al 300 tot 400 jaar aan de gang is.
Hiermee maak ik duidelijk dat de veranderingen die vandaag aan de gang zijn, heel diepe wortels hebben in het verleden en cultureel gezien ook hun eigen logica hebben, gezien de loop die de culturele geschiedenis de laatste generaties heeft doorgemaakt.”
U stelt dat de seksuele revolutie een symptoom was van de menselijke zoektocht naar identiteit, wat bedoelt u daarmee?
„Ik plaats inderdaad de seksuele revolutie tegen de achtergrond van wat ik ‘de revolutie van het zelfbeeld’ noem. Als je terug zou gaan naar de middeleeuwen dan werd je identiteit van buitenaf bepaald. Je werd ergens geboren, je vader had een bepaald beroep en daarmee lag je identiteit grotendeels vast. Dit is totaal veranderd in de wereld waarin wij leven. Wij kunnen kiezen waar we studeren, met wie we trouwen, enz. En dit heeft gevolgen voor de manier waarop wij over onszelf nadenken. Wij zijn veel ‘plastischer’ dan in het verleden; we kunnen onszelf veel meer vormen.
Het tweede dat hier van belang is: de steeds grotere nadruk op je gevoel als fundament voor je identiteit. Als je vijftig jaar geleden naar een dokter ging en zei dat je een vrouw was die vast zat in een mannenlichaam, dan concludeerde de dokter dat er iets mis was in je hoofd en daar ging de behandeling zich op richten. De gegevenheid van het lichamelijke ging boven de gevoelens die iemand daarbij had. Vandaag zou je een tegenovergestelde reactie krijgen, namelijk dat het probleem dan bij je lichaam ligt en dat de behandeling zich daarop moet richten. Hier heeft dus het gevoel het voor het zeggen.
En het is precies deze verandering die de laatste stap is in een proces dat de laatste paar honderd jaar in gang is gezet, namelijk dat je innerlijke psychologie bepaalt wie je nu werkelijk bent.”
Hoe bent u zelf tot deze gedachten over transgenderisme en seksuele identiteit gekomen, om dit te zien als onderdeel van een groter verhaal? En kunnen we er ook iets tegen doen?
„De enorme snelheid waarmee het transgenderisme de wereld heeft veroverd, terwijl het zo contra-intuïtief is, moet iets zeggen over de diepe wortels die het heeft en het feit dat die onderliggende oorzaak zeer breed en krachtig moet zijn. Hoe kan het anders dat we binnen één generatie zo totaal van gedachten zijn veranderd over dit onderwerp?
En dat is hoe mijn verhaal gaat, het volgt de voortgaande psychologisering van het zelfbeeld van de mens. In de 18e en 19e eeuw beginnen gevoelens van belang te worden voor je identiteit en met Freud worden deze gevoelens sterk geseksualiseerd in, en dat is van groot belang, wetenschappelijke taal! En op het moment dat je psychologie en identiteit gaat seksualiseren, op dat moment wordt het ook politiek van belang, want de wetten die ons seksuele gedrag reguleren worden dan automatisch wetten die bepalen wie we wel en niet mogen zijn.
Ik weet niet goed hoe we op dit moment iets kunnen inbrengen tegen deze gang van zaken. Van belang is dat we begrijpen hoe belangrijk verhalen zijn, hoe krachtig die zijn in het overbrengen van een bepaald gevoel. De soapserie ”Will & Grace” bijvoorbeeld, heeft mogelijk meer impact gehad op het begrip voor homoseksualiteit en het ‘homohuwelijk’ dan welk boek dan ook. Wij moeten begrijpen hoe de samenleving denkt en wat zij belangrijk vindt en dat brengt ons dan bij de vraag of wij verhalen hebben die meer kracht hebben dan de verhalen die de samenleving zelf biedt. En dat is moeilijk. Op nationaal niveau zal dat ons niet zo snel lukken, maar op lokaal niveau mogelijk wel. Wij moeten om ons heen laten zien dat er betere manieren van leven zijn dan die Hollywood ons voorschotelt.”
Welke rol gaat wetgeving spelen in dit hele verhaal? Met name de zogenaamde SOGI-wetten? (SOGI staat voor Sexual Orientation & Gender Identity – SOGI-wetten dwingen af dat niemand om zijn seksuele geaardheid of geslachtskeuze gediscrimineerd mag worden. Dit betekent bijvoorbeeld dat het strafbaar kan zijn om een man die zich als vrouw identificeert met ‘hij/hem’ te blijven aanspreken, red.) Kunt u iets zeggen over wat deze wetten gaan betekenen en waar we heengaan als de koers niet wijzigt?
„Ook dit, zeker ook de SOGI-wetgeving, moeten we zien in een breder cultureel verband. Tien tot vijftien jaar geleden dachten veel conservatieve christenen dat tolerantie de manier was om met deze dingen om te gaan. Dus we halen de straf weg die er op homoseksualiteit staat en accepteren dat mensen er een levensstijl op na kunnen houden waar wij het niet mee eens zijn. Maar dit is niet meer genoeg. Voor de LGBTQ+ beweging is tolerantie van hun levensstijl niet voldoende; zij rusten niet voor ze volledig geaccepteerd en erkend zijn als volkomen gelijkwaardig. Dat is de achtergrond van deze wetten die niet een bepaalde groep mensen beschermen, maar een culturele en sociale erkenning af willen dwingen voor de hele groep. Daarom werkt de leven-en-laten-levenbenadering niet meer die conservatieve mensen erop na hielden, maar gaat het om de vraag welke identiteit er door de samenleving wordt bevestigd en als volstrekt legitiem wordt gezien.
De SOGI-wetten gaan onvermijdelijk invloed krijgen op het publieke leven, van openbare toiletten tot de werkomgeving. Het zal moeilijk worden om een terrein te vinden waar deze wetten geen invloed zullen hebben en door deze wetten wordt de seksuele identiteit zo sterk politiek gemaakt dat niemand aan een confrontatie zal ontkomen.”
In hoeverre is men het nu eens over deze dingen in Amerika? Het verhaal in de media is zo sterk en eenzijdig, maar wat weten we over de meerderheid van de bevolking? Wat vindt de meerderheid van het geven van puberteitsblokkers aan een 12-jarige bijvoorbeeld?
„Dat is moeilijk te zeggen, ten eerste omdat het per gebied al heel verschillend zal zijn.
Mijn hoop en intuïtie is dat voor veel mensen de hele trans-issue nog wel een brug te ver is omdat het hier echt gaat om het traumatisch ‘herindelen’ van het menselijk lichaam, vaak van kinderen! Ik heb nog wel genoeg vertrouwen in de samenleving om te denken dat dit afschuw blijft oproepen. Het probleem is dat deze afschuw geen podium zal krijgen in de media. Er zijn tal van radicale feministen die hetzelfde denken over de trans-issue als wij, maar dat zou je niet zeggen als je alleen het nieuws ziet! Wetten die zijn ontworpen om vrouwensport te beschermen worden in de media weergeven als anti-transwetgeving en dat is typerend.
Het is extreem lastig om deze tegenstemmen gehoord te krijgen. Dat hebben we veel meer nodig!”
Kunt u iets zeggen over de richting die we volgens u uitgaan? Wat is het volgende? En wat is er nodig om een verandering teweeg te brengen?
„Dat is moeilijk te voorspellen. Ik ben historicus en weet dat er in het verleden samenlevingen zijn geweest die culturele zelfmoord hebben gepleegd en culturen die een stap terug deden vanaf de rand. Wie weet of de Amerikaanse cultuur de trekker zal overhalen of het pistool toch zal wegleggen?
Maar ik ben toch hoopvol dat de trans-issue aan zichzelf ten onder zal gaan om een aantal redenen. De eerste is dat het een gevecht is tegen de natuur zelf en dat het eisen stelt aan het menselijk lichaam en de techniek die op de lange termijn niet waargemaakt kunnen worden.
Ten tweede maakt deze beweging politiek zoveel vijanden dat zij onder die vijanden een bepaalde eenheid creëert. Deze zaak brengt groeperingen samen die anders nooit samen zouden komen!
Ten derde weten we de volledige impact niet van hormoontherapie en transchirurgie. We weten uit Zweden dat het op het vlak van de psychiatrie niet veel verbetert en ik verwacht dat dit breder duidelijk zal worden. Ja, je kunt een probleem hebben met de seksuele identiteit, maar operaties en hormonen zijn daar niet de oplossing voor.
De verhalen van mensen die zijn omgebouwd, maar terug willen, zullen in de komende jaren ook steeds meer opkomen en sterker worden, ook dat kan ons helpen. De domme argumenten van sommige voorstanders zullen ook in ons voordeel kunnen werken op het moment dat kinderen, die door hun ouders als, plat gezegd, een politieke scheikundedoos zijn gebruikt, zullen terugvechten. Zij zullen hun ouders aanklagen en de dokters en de verzekeringsmaatschappijen. Zij zullen de volwassenen aanklagen die hen hebben misbruikt om hun eigen sociale en culturele fantasie uit te kunnen leven.
En daarom hoop ik dat de transbeweging aan zichzelf ten onder zal gaan. Maar het doet me verdriet dat er eerst zoveel menselijk lijden voor nodig zal zijn. Ik hoop dat binnen vijftig tot honderd jaar mensen terugkijken op deze periode en zich afvragen hoe we ooit zo stom hadden kunnen zijn om te denken dat dit de manier is om de problemen van genderdysforie op te lossen.”
Fascinerend dat u zegt dat rechtszaken en de daaruit voortvloeiende kosten het einde zullen inluiden van dit tijdperk. Hebt u hier nog iets aan toe te voegen?
„Advocaten verliezen nooit geld… De geschiedenis heeft ons dit geleerd en daarom zullen zij ook het centrum vormen in dit verhaal. Ja, rechtszaken zullen een ommekeer teweegbrengen maar dat is niet voldoende.
Wat we ons moeten realiseren is, dat de reden waarom de trans-issue zo opkomt onder jonge mensen is dat zij op zoek zijn naar een identiteit. Zij willen weten wie ze zijn! En de traditionele manieren waarop dit normaal gebeurde, onder meer door het gezin, zijn in een crisis terechtgekomen. En daarom moeten we ons niet alleen druk maken om de vervalste identiteit die wordt aangeboden, maar we moeten ons ook afvragen hoe we jongeren dan echte identiteit en daarmee houvast kunnen bieden.
De wederopbouw van het gezin is een van de dingen waar ik aan denk. We hebben allemaal vele identiteiten maar de sterkste is die identiteit die samenhangt met onze sterkste gemeenschap, of dat nu het gezin, de kerk of de natie is. Als die gemeenschap sterk is, dan geeft zij ons ook een solide basis. We moeten dus niet achteroverleunen en denken dat de rechtszaken alles recht zullen breien, nee, we moeten ook werken aan iets positiefs, iets waar mensen zich opnieuw kunnen vinden.
Het gaat echt om het bouwen aan positieve gemeenschappen. Er zijn veel eenzame singles in de wereld. Nodig ze uit! Niet alleen voor een maaltijd maar voor een gezinsmoment, Thanksgivings Day bijvoorbeeld, of kerstfeest! Laat ze erbij horen! Dat moet onderdeel zijn van de oplossing. Het ziet er misschien heel verschillend uit op verschillende plekken, maar overal moeten we nadenken over de vraag hoe we een echte gemeenschap kunnen opbouwen waar mensen die zoeken naar hun identiteit ook iets te vinden hebben en er echt bij kunnen horen!”
Bron: The Daily Signal, 30-08-2021 (klik hier om het interview te lezen)
Gepubliceerd: 11-11-2021
