De Amerikaanse politieke commentator Dave Rubin maakte onlangs trots bekend dat hij en zijn mannelijke partner binnenkort twee baby’s verwachten. Hij stuurde een tweet de wereld in met een foto van hemzelf en zijn partner, met ieder een echo in hun handen. De begeleidende tekst: ”Coming soon, Baby 1, 8/22/22, and Baby 2, 10/14/22.”

Hoe ze dit voor elkaar kregen? Eenvoudig: ze vonden een vrouw die bereid was om eicellen te doneren, en twee andere vrouwen om als draagmoeder te fungeren. Uiteindelijk zijn er dus vijf mensen betrokken om deze dubbele kinderzegen te fabriceren. Elk van de kinderen zal twee moeders en twee vaders hebben. De natuurlijke moeder zullen ze vermoedelijk nooit kennen. Hetzelfde geldt voor de surrogaatmoeder die hen droeg en baarde. In plaats daarvan zal een van de twee vaders voor ‘moeder’ spelen. Die trouwens tegelijk misschien de biologische vader is, maar dat hoeft niet zo te zijn. De twee kinderen zullen geen natuurlijke band met elkaar hebben als broers of zussen, omdat ze afkomstig zijn van verschillende vaders en moeders. Ze groeien alleen op in hetzelfde huis, voor zolang als de relatie duurt.

Gevolgen seksuele revolutie
Het voorbeeld maakt niet alleen duidelijk dat het huwelijk als levenslang verbond tussen één man en één vrouw geen vanzelfsprekendheid meer is, maar ook dat wat daarvoor in de plaats komt nogal ingewikkeld kan zijn. De eerste en belangrijkste aanval op het huwelijk werd geopend door het feminisme in de jaren zestig, met haar strijd voor geboortebeperking en legalisatie van abortus, werkende vrouwen, en afwijzing van traditionele normen voor seksualiteit. De tweede grote aanval werd gedaan door de homobeweging in de jaren tachtig en negentig, die het huwelijk claimde voor mensen van hetzelfde geslacht. De laatste aanval is die van de transgenderbeweging, die zelfs ontkent dat mannen mannen en vrouwen vrouwen zijn, en dat geslachtelijkheid iets binairs is.

De gevolgen van deze seksuele revolutie zijn groot. Aanvankelijk was het gevolg vooral een toenemend aantal echtscheidingen, kleiner wordende gezinnen, een sterk groeiend aantal tweeverdieners en het steeds normaler worden van samenwonen in plaats van trouwen. Inmiddels ontstaan daarnaast, zoals blijkt uit bovenstaand voorbeeld, allerlei complexe samenlevingsvormen, waarbij het huwelijk gereduceerd is tot een samenlevingsafspraak voor beperkte duur tussen twee of meer mensen van willekeurige geslachten. Die samenlevingsvormen kunnen naar believen ‘verrijkt’ worden, bijvoorbeeld door toevoeging van polyamorie.

Het krijgen van kinderen is ook zo’n ‘verrijking’ die naar smaak toegevoegd kan worden. Baby’s zijn leverbaar op bestelling. In Oekraïne floreerde een levendige voortplantingsindustrie met duizenden surrogaatmoeders. De website Follow the money berichtte in januari dat tussen de vijftig en zeventig Oekraïense bedrijven draagmoedertrajecten aanboden voor een bedrag tussen de 30.000 en 40.000 euro. Dat is trouwens geen geld, want in landen als Canada en de Verenigde Staten bedragen de kosten het vijfvoudige. De omvang van de wereldwijde draagmoederindustrie werd in 2012 geschat op 5,5 miljard euro. Dat zal in 2025 vervijfvoudigd zijn, is de verwachting. De oorlog in Oekraïne zet de schijnwerpers op de volslagen absurditeit van deze industrie, met honderden baby’s die niet ‘afgeleverd’ kunnen worden en vrouwen die met niet-eigen baby’s op de vlucht slaan.

Over kosten gesproken, de maatschappelijke kosten van de seksuele revolutie zijn hoog. Denk aan het massale gebruik van voorbehoedsmiddelen, de abortusindustrie, medische kosten in verband met complicaties bij zwangerschappen op steeds oudere leeftijd, de fiscale bevoordeling van tweeverdieners, de vergrijzing door kleiner wordende gezinnen, de kosten van echtscheidingen en daaraan gerelateerde aanspraken op sociale voorzieningen, de uitdijende jeugdzorg, kinderopvang voor tweeverdieners, genderklinieken, subsidies aan lhbtiq-organisaties, en de toegenomen behoefte aan woningen. Alles bij elkaar gaat het vermoedelijk in Nederland jaarlijks om enkele tientallen miljarden euro’s. Het zou goed zijn als daar gedegen onderzoek naar werd gedaan. Een kleine illustratie: enkele jaren geleden werd in een rapport in opdracht van VNG becijferd dat een hoogcomplexe scheiding zo’n 44.000 euro kan kosten. Als er bovendien kinderen uit huis worden geplaatst en in de pleegzorg terechtkomen, verveelvoudigen de kosten.

Het vraagt een sterk en blind vooruitgangsgeloof om dit alles als positief te duiden. Helaas blijken ook christenen –vaak zonder het in de gaten te hebben– aanhangers van de nieuwe vooruitgangsreligie. In zelfs de meest behoudende kerkelijke gemeenten in Nederland neemt het aantal echtscheidingen toe, worden de gezinnen kleiner, en wordt het steeds gewoner dat man en vrouw beiden buitenshuis werken. Het lijkt een kwestie van tijd dat ook andere voortbrengsels van de seksuele revolutie hun weg vinden in christelijk Nederland.

Bijbels perspectief
Nog even terug naar de vijf volwassenen die twee baby’s voortbrengen, het is evident dat Bijbels gezien er onoverkomelijke ethische bezwaren zijn tegen het op deze wijze verkrijgen van kinderen. Daar zou veel over te zeggen zijn. Heel betekenisvol is wat de Heere zegt in Maleachi 2:15: ‘Heeft Hij maar niet één gemaakt, hoewel Hij des geestes overig had? En waarom maar dien enen? Hij zocht een zaad Gods. Daarom, wacht u met uw geest, en dat niemand trouwelooslijk handele tegen de huisvrouw zijner jeugd’. Hier wordt met nadruk gesteld dat alleen een huwelijk tussen één man en één vrouw wettig is. De Heere had meerdere vrouwen kunnen scheppen voor Adam, maar Hij volstond met één Eva. Daaruit is het zaad Gods, waar Hij Zijn kerk uit bouwt. ‘Der kinderen sierraad zijn hun vaderen’, zegt de spreukendichter (Spr. 17:6b). ‘Want het is eerlijk om uit eerlijke ouders geboren te zijn’, leggen de kanttekeningen uit.     

Wat is de taak van christelijke echtparen en gezinnen in het nieuwe postrevolutionaire tijdperk? Campagne voeren? Acties ontketenen? Misschien. Maar de Bijbel noemt iets dat veel belangrijker is: getuigen door een leven dat boekdelen spreekt. De apostel Petrus maakt dit duidelijk in 1 Petrus 3. Daar wordt gesproken over vrouwen die zielen winnen, niet door te spreken, maar zonder woorden, in onderdanigheid aan hun man. Mannen daarentegen getuigen door te spreken. Zij winnen zielen, niet door eigen roem, maar door hun vrouwen te eren, in toewijding aan hen als het zwakste vat. Beiden getuigen door onbaatzuchtige liefde en volstrekte toewijding aan elkaar, en laten daardoor zien wat een rijk geschenk een huwelijk in de vreze des Heeren is. Zo’n leven is een ‘statement’.

Gepubliceerd: 01-04-2022