Leestijd: 3 minuten

Deze week maakte de christelijke zorgverzekeraar Pro Life bekend, dat de basisverzekering verandert. Per 2023 zullen verzekerden ook meebetalen aan abortus, euthanasie en transitiebehandelingen. De verandering roept vragen op. Ze is ook een waarschuwingssignaal.

Laat ik voorop stellen: hetgeen hier gebeurt is niet de grootste ramp die ons kan overkomen. Voor sommigen geldt, dat zij überhaupt tegen verzekeren zijn. En voor allen geldt, dat we via onze belasting al geweldig veel meebetalen aan (be)handelingen die in strijd zijn met de Bijbel. Ook vergoedde Pro Life reeds behandelingen waar niet alle christenen positief over zijn (zoals ivf). Toch is wat er nu gebeurt ernstig.

Intolerantie

Ernstig is, dat hier zichtbaar wordt dat de druk vanuit de samenleving steeds groter wordt. Jarenlang heeft deze verzekering kunnen bestaan zonder noemenswaardig bezwaar, maar het geduld van de progressieven is op. Er kwamen Kamervragen, er barstte een discussie op sociale media los, dit gaf reuring bij (aantal grote klanten van) het moederbedrijf – en toen begon alles te bewegen. En dat terwijl Pro Life wettelijk gezien de ruimte had om hetzelfde te blijven. Dat heeft drs. H.J. de Jonge minister van VWS, duidelijk geantwoord op de Kamervragen.

We zien hier wat steeds meer gebeurt. In eerste instantie vroegen de progressieven ruimte voor hun eigen mening (abortus, homoseksuele relaties etc., zondagsshoppen etc.). In tweede instantie gingen ze kritiek leveren op degenen die er anders over dachten. Vervolgens ging men pleiten voor het uitsluiten van de klassieke visie maar lukte dat nog niet (vooral door beschermende wetgeving, denk aan art. 23 over de vrijheid van onderwijs). En ten slotte breekt de muur en is er voor een Bijbelse visie geen ruimte meer.

Onduidelijk

Maar is er hier voor de Bijbelse visie echt geen ruimte meer? Wie het bericht op de voorpagina van het RD las zou die indruk krijgen. In het RD-artikel vertelt de directeur, Jos Leijenhorst, dat het pijn doet en dat de hetze vanuit politiek en samenleving geslaagd is. De suggestie is, dat hij en anderen de beslissing tegen hun zin genomen hebben.

Wie echter de brief van Pro Life thuisgestuurd kreeg leest niets over externe belemmeringen. Datzelfde geldt voor de uitleg op de website. Daarin gaat het slechts over een eigen afweging, die hier op neerkomt: de huidige polis is te zwart-wit, waardoor ze vragen oproept vanuit de samenleving en vanuit een deel van de achterban. Om met hen in gesprek te blijven is het beter om een meer ‘open’ polis te hebben, zodat je niet bij voorbaat tegenover elkaar staat, en daardoor beter in staat bent om je overtuigingen te delen.

Dit knelt eens te meer, omdat de Pro Life Adviesraad (met als woordvoerder prof. dr. ir. H. Jochemsen) unaniem deze beslissing betreurt. Daarbij komt, dat in de laatste zin bij de uitleg op de website Pro Life alvast meldt: ‘We onderzoeken daarom of onze naam nog steeds bij ons past.‘  Het moge duidelijk zijn: bij de bedoeling van de oprichters van Pro Life past de naam uitstekend, bij die van de nieuwe lichting kennelijk niet meer zo goed. Tot vreugde van mevrouw Ellemeet van GroenLinks trouwens…

Koerswijziging

Het is vast een combinatie: zonder druk vanuit de samenleving was deze wijziging er vermoedelijk (nu) niet gekomen. Maar dat Pro Life onder druk bezwijkt zegt iets over de innerlijke overtuiging. Dat sommige ingrepen toch niet zo erg zijn. Dat grote meningsverschillen onder christenen (zoals over abortus) er mogen zijn. Dat je beter met andersdenkenden in gesprek blijft als je je eigen principes wat minder duidelijk uitspreekt. Dat acceptatie door de buitenwereld belangrijker is dan connectie met de achterban.

Kortom, ik kan het niet anders zien dan dat hier een wereldbeeld naar voren komt waarin de werkelijkheid van God kleiner is geworden en de visie van de wereld groter. Waarin men anders in het leven staat doordat men anders tegenover het Woord van God staat. Waarin mooie woorden gebruikt worden om een verdrietige teloorgang te verbloemen. En dat is helaas bepaald niet voor het eerst (denk aan Tot Heil des Volks, VBOK, Gereformeerde Hogeschool).

Wat nu?

Gelukkig staat of valt de Kerk van Christus niet met bepaalde instituties. Het Woord van God is eeuwig waar en Christus zorgt altijd voor de Zijnen. Hij is werkelijk pro Life en zal dat blijven. Het betekent wel, dat we steeds minder kunnen steunen op allerlei instanties, maar dat we zelf in de frontlinie komen te staan en zelf moeten weten waarvoor we staan. Daarbij wordt de gemeenschap van de gemeente steeds belangrijker: om elkaar te bemoedigen en te steunen. Misschien komt hierdoor ook het oude ideaal weer terug: dat we niet moeten terugvallen op maatschappelijke verzekeringen maar op de diaconie. Het betekent ook, dat de weinige organisaties die wel publiekelijk standvastig blijven steeds meer op zich af zullen krijgen. Dat maakt me des te dankbaarder voor de koersvastheid van een organisatie als de NPV.  Hun (voortbestaan) is niet vanzelfsprekend maar moge een gebedszaak zijn.

---

Gepubliceerd: 08-09-2022