Gedurende de achterliggende jaren zijn er in christelijke kring diverse boeken gepubliceerd waarin uiteen wordt gezet waarop het huwelijk is gebaseerd. In het licht van de voortdurende devaluatie en ontwrichting van deze Bijbelse instelling is dit helaas meer en meer nodig. Hoewel het algemeen bekend is dat kinderen in gebroken huwelijken (of alternatieve relaties) statistisch gezien meer problemen en zorgen in hun leven hebben, wordt dit punt maar weinig uitgewerkt. Them Before Us doet dit wél.
Zware prijs
Al in het voorwoord wordt aangegeven dat kinderen ‘de zware prijs betalen voor de seksuele vrijheidsbeweging die heeft geleid tot echtscheiding, vrije liefde, het normaliseren van buitenechtelijke seksuele relaties, buitenechtelijke kinderen, en vaderloosheid.” Deze zware prijs bestaat voornamelijk uit mentale of psychische problemen die de kinderen die in deze situaties opgroeien soms hun leven lang met zich meedragen.
Vader en moeder
Kinderen die zien dat hun eigen hun eigen vader en moeder van elkaar houden, hebben een uniek voorrecht. Als hun ouders elkaar liefdevol benaderen, dan voelen hun kinderen gewoonlijk op indirecte maar krachtige wijze dat hun ouders eveneens van hen houden; een voorrecht dat alleen door de kinderen zelf wordt ervaren, zelfs als ze dit niet onder woorden kunnen brengen. Dit gevoel van zekerheid en geborgenheid wordt echter veel minder ervaren wanneer een vader of moeder een nieuwe echtgeno(o)t(e) een kus op het voorhoofd drukt in het bijzijn van de kinderen. Daarnaast tonen de statistieken dat (seksueel, emotioneel en fysiek) misbruik veel vaker voorkomt in gebroken gezinnen waarin vader of moeder een nieuwe relatie aangaat.
Gender is belangrijk
De LHBT-beweging probeert iedereen in toenemende mate ervan te overtuigen dat gender niet biologisch bepaald is, maar slechts een uitvloeisel is van culturele en sociale factoren waarin men opgroeit. Het is dan ook niet verwonderlijk dat men er vanuit gaat dat het voor kinderen niet uitmaakt of ze door twee biologische mannen of vrouwen worden opgevoed. De auteurs laten diverse volwassen aan het woord die opgroeiden in een dergelijk gezin. Deze volwassenen geven aan dat ze als kinderen altijd het gevoel hadden dat ze wat misten. En dat is niet verwonderlijk: Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat baby’s anders reageren op hun vaders dan op hun moeders. Ongeacht hoeveel deze ouders van het kind houden, een kind floreert gewoonlijk het best met een (biologische) vader en moeder. Het is schrijnend om te lezen hoeveel kinderen die opgroeien met twee vaders of twee moeders zich schuldig voelen omdat ze het verlangen naar een vader of en moeder niet kenbaar durven maken. De achterliggende reden is dat hun omgeving hen vaak laat geloven dat het om het even is of je met twee vaders/moeders of met een vader en een moeder opgroeit. Daarnaast willen deze kinderen hun twee vaders of twee moeders niet met dit pijnlijke gemis confronteren. Velen van hen gaan in eenzaamheid en onbegrip hun weg. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze kinderen twee tot vier keer zo vaak te maken hebben met depressie, dagelijkse zorgen, en ongerustheid, dan hun leeftijdsgenoten die opgroeien met een vader en moeder. Het onvervulbare verlangen naar een vader en een moeder wordt kernachtig weergegeven in een citaat van Heather Barwick, dochter van twee moeders:
“Ik hou intens veel van mijn moeder, onvoorwaardelijk. Ze is een ongelooflijke vrouw, maar ik hou ook van mijn afwezige vader. Ik hou van een man die ik niets eens ken. Iemand die overduidelijk een beroerde vader is. Ik weet niet waarom ik van hem hou. Maar desondanks hou ik van hem. Ik heb de pijnlijke wens dat hij ook van mij houdt. Ik verlang naar de vader van wie ik weet dat ik hem nooit zal hebben.”
Echtscheiding
Verschillende keren zijn de auteurs confronterend. Over echtscheiding bijvoorbeeld, wat omschreven wordt als “de dood van een gezin.” Dit kunnen pijnlijke opmerkingen zijn, zeker als dit gelezen wordt door iemand die hier zelf mee te maken heeft (gehad).
Er kunnen (bijna-)onhoudbare huwelijkssituaties zijn. Studies laten zien dat echtscheiding een minder schadelijke optie is dan door te gaan in een gewelddadig huwelijk. Echter, ‘slechts’ een derde van alle echtscheidingen vindt plaats vanwege geweld en onderzoek heeft aangetoond dat 73% van de gescheiden stellen aangeeft dat een gebrek aan toewijding de oorzaak was.
Voor veel kinderen is de echtscheiding van hun ouders een traumatische ervaring die ze hun leven lang met zich meedragen. In essentie, zo stellen de auteurs, is een echtscheiding “het uitwisselen van de kortdurende misère van de ouders, voor de langdurig fysieke en mentale gezondheid van hun kinderen.” De talloze, schrijnende citaten van kinderen over het gemis van één van hun ouders lijken deze forse bewering te ondersteunen. Zoals van een 7-jarige jongen bijvoorbeeld: “Ik zie allebei mijn ouders graag, maar wanneer ik bij mijn vader ben dan mis ik mijn moeder, en wanneer ik bij mijn moeder ben dan mis ik mijn vader. Elke avond mis ik iemand.”
Donorconceptie
Eén van de hoofdstukken is gewijd aan donorconceptie: Een behandeling om kinderen te krijgen waarbij zaadcellen of eicellen worden gebruikt van een (onbekende) donor. De auteurs laten duidelijk weten dat ze begrip hebben voor echtparen voor wie het onmogelijk lijkt te zijn om op natuurlijke wijze in verwachting te raken. Tegelijkertijd brengen ze nadrukkelijk aan de orde dat de vragen waar donorkinderen mee kunnen worstelen veelal knagend en soms onoplosbaar lijken te zijn. Met name voor diegenen die twee vaders of moeders hebben, kunnen de vragen over wie hun moeder of vader is, onverteerbaar zijn. Maar ook voor diegenen die opgroeien met een vader en moeder, maar zonder te weten wie de biologische vader of moeder is, kunnen de vragen zich opstapelen: ‘Wie is mijn moeder?’, ‘Lijk ik op mijn vader?’, ‘Heb ik nog meer broers of zussen?’, ‘Hoe weet ik dat ik geen relatie heb of krijg met mijn onbekende halfbroer or halfzus?’ Dat deze vragen niet slechts hier en daar aan de orde komen, blijkt uit het feit dat er een groeiend aantal verenigingen is die steun verlenen aan donorkinderen.
En het blijft niet bij onbeantwoorde vragen. Uit onderzoek blijkt dat donorkinderen relatief vaak te kampen hebben met moeilijke gezinssituaties en depressie. Daarnaast is de kans op echtscheiding bij volwassen donorkinderen groter en komen ze vaker in aanraking met justitie.
Draagmoeders
Een draagmoeder is een vrouw die zwanger is voor een ander: de wensouder(s). Na de geboorte wordt het kind overgedragen aan de wensouder(s). Hoewel de biologische vader en moeder de opvoeding voor de rekening nemen, is de baarmoeder voor de baby “niet simpelweg een oven waarin het brood van iemand anders wordt gebakken.” Tijdens de zwangerschap raakt het ongeboren kind gewend aan de stem en omgeving van de draagmoeder. De band die tijdens de zwangerschap wordt opgebouwd, wordt na de geboorte abrupt verbroken. En dat is niet het enige bezwaar. Draagmoederschap vereist gewoonlijk een (ruime) financiële vergoeding. Bijna de helft van de kinderen die op deze manier ter wereld zijn gekomen, geeft aan dat het hen dwarszit dat er geld mee gemoeid was om hun conceptie tot stand te brengen. Daarnaast heeft onderzoek aangetoond dat op achtjarige leeftijd 58% van deze kinderen te kampen heeft met een ontwikkelingsachterstand. Andere bezwaren zijn de sterke band die de draagmoeder krijgt met het kind, de eisen van de wensouders m.b.t. abortus als het ongeboren kind niet levensvatbaar wordt geacht, en het vereiste gebruik van IVF.
Adoptie
Hoofdstuk 9 van Them Before Us is gewijd aan adoptie en begint met een kernachtige opmerking: ‘Adoptie is voor kinderen, niet voor volwassenen.’ Anders gezegd, niemand heeft het recht om een kind te adopteren. Integendeel, er moet worden gekeken naar de rechten van het kind. De auteurs benadrukken dat adoptie alleen plaats mag vinden als alle andere opties om het kind bij de biologische ouders te houden niet haalbaar zijn. De reden? ‘Het verlies van de biologische ouders richt schade aan, zelfs wanneer het kind in jammerlijke omstandigheden verkeert en vervolgens wordt geadopteerd door liefhebbende ouders.’ Hoewel geadopteerde kinderen met veel van dezelfde vragen worstelen als donorkinderen, zijn ze veelal beter in staat om met deze vragen om te gaan.
Om de behoeften van deze kinderen zo veel mogelijk tegemoet te komen, worden er zeven vereisten genoemd die in het adoptieproces moeten worden meegenomen. Als eerste wordt genoemd dat als deze kinderen niet bij familie kunnen worden ondergebracht, er in ieder geval moet worden gestreefd om ze in een gezin te plaatsen met een (gehuwde) vader en moeder.
Tenslotte
Them Before Us, geschreven door Katy Faust en Stacy Manning, geeft de gebrokenheid weer van deze wereld. Het zuchten van het ‘ganse schepsel’ vanwege de zonden waar Paulus over spreekt (Rom. 8:22) wordt nadrukkelijk gevonden in gebroken gezinnen en de gevolgen van de voortdurende ontwrichting van het Bijbelse huwelijk. De talloze schrijnende voorbeelden die worden verhaald, illustreren dit duidelijk. Tegelijkertijd geeft dit boek krachtige argumenten voor diegenen die opkomen voor diezelfde Goddelijke instelling. Desondanks wordt de christelijke gemeenschap eveneens op het matje geroepen. Volgens de auteurs is er geen gebrek aan een Bijbelse onderbouwing van het traditionele huwelijk en gezin. Echter, de seculiere mens hecht geen waarde aan een Bijbelse boodschap. In de arena van het openbaar beleid ‘is de wet van de natuur de autoriteit en veel te weinig christenen doen een beroep op de effectiviteit van deze wet.’ Van harte aanbevolen voor eenieder die zich wil (of moet) bezinnen op de huidige maatschappelijke ontwikkelingen.
Katy Faust is de oprichter van de stichting Them Before Us. In 2012 begon ze te schrijven over het huwelijk als een essentiële institutie voor het welzijn van kinderen. Haar artikelen zijn gepubliceerd in diverse media, waaronder de USA Today. Als bestuurder van Them Before US zet Faust zich in de rechten van kinderen in de Verenigde Staten. Faust woont in Seattle, samen met haar echtgenoot, een predikant, en haar vier kinderen. Hun jongste zoontje is geadopteerd uit China.
Stacy Manning is als senior medewerker verbonden aan de stichting Them Before Us. Samen met haar echtgenoot en drie kinderen woont ze in het noordwesten van de Verenigde Staten.
N.a.v. “Them Before Us. Why We Need a Global Children’s Rights Movement” door Katy Faust & Stacy Manning. Uitgeverij Post Hill Press, Franklin, TN, United States, 2021; ISBN 978-1642935967; 304 blz.; € 28,00 (hard cover), € 9,99 (e-book)
Gepubliceerd: 24-11-2022. Deze recensie is geschreven door Stephan Hoogendijk
