Soms zijn de daders ook slachtoffers
Stel je vier mannen met mij voor, als je wilt. Ik noem ze Arno, Bernard, Corné en David.
Arno was in zijn tienerjaren verslaafd aan porno en werd slachtoffer van misbruik door geestelijken. Hij omarmde de homoseksuele levensstijl, waarbij hij zelf leed, maar ook bij anderen vreselijke pijn veroorzaakte. Na jaren van zelfhaat en misbruik keerde hij terug naar het christelijke geloof van zijn familie en begon hij aan een tergend langzame reis van herstel. Tegenwoordig leeft Arno een rustig leven. Af en toe verleent hij diensten aan ex-homo’s. Hij zal in dit leven nooit volledig genezen, maar zijn leven is met Christus en zijn Schat is in de hemel.
Bernard wil graag dat je hem Betty noemt. Hij blogt en vlogt vooral over transgenderisme. Als je een artikel schrijft waarin je sympathie toont voor mensen die spijt hebben van hun transitie, zal hij hierop reageren en zeggen dat dit geen spijt, maar hun vrije keuze is. Mogelijk heeft hij je al gemeld op Twitter voor haatdragend gedrag.
Corné is een voormalige prostituee, maar hij heeft er al 40 jaar met niemand over gesproken. Sterker nog, hij spreekt bijna met niemand. Hij zegt dat hij zich niet schaamt voor wie hij was, maar hij is ook niet gelukkig. Als hij geen tv kijkt op zijn telefoon, leeft hij in het verleden en mist hij zijn oude vriend. Hij is nooit religieus geweest en hij zal niet naar de kerk gaan. Als je zegt dat je voor hem wilt bidden, zal hij geen nee zeggen.
David was de zoon van een evangelische predikant. Toen hij als jonge tiener vertelde ‘homoseksueel’ te zijn, was zijn familie geschokt. Ze hielden nog steeds van hem. Toen hij wat ouder werd, verliet hij zijn ouderlijk huis en bracht enkele jaren door in een homobevestigende kerk, om uiteindelijk boeddhist te worden. Tegenwoordig is hij actief in zijn lokale homogemeenschap en blijft hij de kerk van zijn familie kleineren. Andere jongeren moedigt hij aan om zijn voorbeeld te volgen.
Vier heel verschillende verhalen, vier heel verschillende mannen, die geen van allen hypothetisch zijn. Ik ben ze allemaal persoonlijk tegengekomen. Ik kon ook andere waargebeurde verhalen vertellen, waarvan er geen twee precies hetzelfde zouden zijn.
Onderscheid
Carl Trueman moedigt christenen in een recente podcast aan om zorgvuldig onderscheid te maken tussen de slachtoffers en de daders van de nieuwe seksuele revolutie – onderscheid tussen de mensen die worden “vernietigd” en de mensen die hen vernietigen. De eersten mogen we teder aanpakken, maar de laatsten moeten we ‘meedogenloos’ aanpakken. Sommige mensen zijn onbedoeld in een daderrol terechtgekomen en op die manier slachtoffer geworden van de revolutie. Zij hebben liefdevolle hulp nodig om met zonde te breken en te genezen. Overigens zonder de pijn van de slachtoffers die zij gemaakt hebben te vergeten. Maar let op, zegt Trueman, niet alle daders hebben het doel om de westerse beschaving te vernietigen.
Als we in het pastoraat hoop en mededogen bieden aan jonge mensen die seksuele grenzen testen, moeten we dit doen in de trieste wetenschap dat we anderen misschien ook moeten beschermen tegen hun invloed.
En daarom moeten christenen toegerust zijn/worden om onderscheid te maken tussen mensen, in hun levensweg, in hun daden en in hun context. De activistische blogger is niet de eenzame ex-prostituee, en ook niet de rebelse tiener. Sommige mensen hebben een drive om hun verwarring op de samenleving te projecteren. Anderen geven er misschien juist de voorkeur aan om de samenleving helemaal te vermijden. Sommige mensen hebben zichzelf uitgeput met een leven vol pijn, terwijl anderen jong zijn en in staat om anderen te beïnvloeden.
Schaap wordt wolf
Het punt van Trueman vraagt om een kleine toevoeging: het is mogelijk dat één persoon beide rollen in zijn leven speelt. Sommige chirurgen die ‘geslachtsveranderende’ operaties uitvoeren zijn zelf ’transgender’. Ze maken slachtoffers, zoals ze zelf ook ooit slachtoffer waren. En zo zijn allerlei seksuele afwijkingen voor hun verspreiding afhankelijk van een continue cyclus van slachtoffers die dader zijn geworden. Ze zijn afhankelijk van het feit dat als iemand eenmaal is gecorrumpeerd, hij vaak bereid is om anderen op zijn beurt te corrumperen. Dus, zelfs als we hoop en mededogen bieden aan jonge mensen die seksuele grenzen aftasten, moeten we dit doen in de trieste wetenschap dat we uiteindelijk anderen misschien moeten beschermen tegen hun invloed.
Het slachtoffer van vandaag kan de dader van morgen zijn. Het verloren schaap van vandaag kan de wolf van morgen zijn.
Een zeker geluid
Ik kan het niet beter verwoorden dan Kevin DeYoung, in deze preek uit 2015. In een digitaal tijdperk moeten we onthouden ‘dat op elk moment iedereen luistert’. We zouden in een enkele preek of essay of tweet tegelijkertijd kunnen spreken tot ‘de overtuigden, de twistzieken en de twijfelaars of onwetenden. We zouden kunnen spreken met mensen die de christelijke seksuele ethiek begrijpen en hen leren om deze vast te houden. Maar ook spreken we tegen mensen die de Bijbelse ethiek actief willen verzwakken en tot mensen die in nood zijn en niet weten hoe ze daaruit kunnen komen.
Dit maakt het absoluut noodzakelijk dat we onze boodschap over deze meest vitale kwestie niet verknoeien, noch het een tweederangs status geven achter andere fundamentele christelijke doctrines. Hoe zullen we de zwakken ondersteunen als we niet sterk zijn? Hoe zullen we blinden leiden als we niet kunnen zien?
Zwakte verzwakt. Onzekerheid werkt aanstekelijk. Laten we erover waken dat we straks niet herinnerd worden als degenen die met een onzeker geluid spraken toen onze stem het meest nodig was.
Geschreven door Bethel McGrew. Gepubliceerd op WNG News op 16-11-2022
