Leestijd: 3 minuten

De Bijbel en Gods schepping zijn normatief voor ons denken over seksualiteit en identiteit (gender). Alleen in het levenslang huwelijk tussen man en vrouw heeft seksualiteit een plaats. Die boodschap blijven we uitdragen, ook al worden we daarvoor vervolgd en buitengesloten.

Dat zeggen meer dan duizend Britse predikanten en pastorale werkers in de “Greater Love Declaration”. De naam van deze verklaring is gebaseerd is op de uitspraak van de Heere Jezus: “Niemand toont meer liefde dan een persoon die zijn leven geeft om zijn vrienden te redden” (Joh.15:13). De verklaring, die deze herfst werd gepresenteerd op een conferentie in Londen (en nu vertaald), is inmiddels door enkele duizenden andere mensen getekend. De auteurs komen vooral uit de ‘freechurch’, dat wil zeggen uit plaatselijke evangelische kerken of kleinere protestante kerkverbanden. De geestelijke vader van de verklaring is dr. Matthew Roberts, voorganger in de International Presbyterian Church, een presbyteriaans kerkverband dat in de vorige eeuw gesticht werd onder invloed van de Amerikaanse dominee en filosoof Francis Schaeffer.

Kinderen van de rekening

De verklaring is vooral een signaal richting een wereld en kerk in verwarring. Kinderarts Julia Maxwell, die sprak tijdens het lanceren van de verklaring, zegt dat dit meer nodig is dan ooit. “Kinderen wordt op school geleerd dat seksueel experimenteren eigenlijk goed is, dat ze alles mogen doen wat voor hen niet ongemakkelijk voelt en dat ‘gezamenlijk iets willen’ bepaalt of het goed is.”

Volgens Maxwell moet seksualiteit bewaard worden voor het huwelijk. Daarin heeft ze helemaal gelijk. Christelijke scholen die dat niet meer uitdragen, zijn die naam onwaardig. Experimenteren met seksualiteit en gender losmaken van Gods normen (zoals die in de natuur en de Bijbel te vinden zijn), is niet alleen verkeerd, het doet ook heel veel schade. Daar kun je levenslange gevolgen van ondervinden.

Naastenliefde als plicht

Dat de verklaring verwijst naar de zelfopofferende liefde van de Heere Jezus is niet alleen een bewuste, maar ook een goede keuze. Immers, bij de tijdgeest staat het ‘eigen ik’ centraal. Wat mijn gevoel en verlangen zegt, heeft de oude rol van het geweten overgenomen. Maar Gods gebod geldt ook los van ons voelen en denken. Het Grote Gebod blijft staan. God liefhebben boven alles, en je naaste als jezelf, is en blijft een christelijke plicht. Of we er vandaag zin in hebben of niet.

Hiermee maken de auteurs twee dingen duidelijk. Ten eerste dat zij niet arrogant hun eigen mening willen opleggen aan andere mensen. Zij staan in een lange traditie van gelovigen die een maatstaf boven zichzelf hebben. Een maatstaf die ook hen de maat neemt. God laat in de schepping en in Zijn Woord zien hoe Hij het bedoeld heeft. Daaraan willen we ons onderwerpen. Ook als het ons gevoel en onze verlangens niet uitkomt. Ten tweede, dat hun verklaring niet voortkomt uit wetticisme. Ze willen met het voorbeeld van hun eigen leven laten zien, dat ze net als de Heere Jezus zelfopofferend in relatie tot anderen willen staan.

Overstatements

Theologisch wringt dat laatste als basis voor een verklaring. Gewone christenen kunnen door genade wel de liefde van onze Heere navolgen, maar wij kunnen met ons leven niet betalen voor de zonde van onze vrienden. Dit kon Christus alleen. Het commitment om jezelf op te offeren, overschat ons eigen kunnen. Bij een publieke verklaring kan dit ook valse verwachtingen wekken. De auteurs hadden daarom beter het Grote Gebod (God liefhebben boven alles en je naaste zoals jezelf) als uitgangspunt kunnen nemen. Het leven van Christus op aarde (in de staat van Zijn vernedering) kan dan goed gebruikt worden als illustratie van Zijn gezindheid. De apostel Paulus doet het zo in Filippenzen 2:4-7:

Een iegelijk zie niet op het zijne, maar een iegelijk zie ook op hetgeen der anderen is. Want dat gevoelen zij in u, hetwelk ook in Christus Jezus was; Die in de gestaltenis Gods zijnde, het geen roof geacht heeft Gode even gelijk te zijn; Maar Hij heeft Zichzelf vernietigd, de gestalten van een dienstknecht aangenomen hebbende, en is den mensen gelijk geworden.

Ook beloven de voorgangers plechtig om niet te zullen discrimineren op basis van de genderidentiteit die mensen wensen aan te nemen, maar iedereen lief te hebben (stelling 3). Die uitspraak kan verkeerde verwachtingen wekken, vooral wanneer bedacht wordt dat seculieren hier een andere invulling aan geven dan christenen bedoelen. Dat kan spanning geven in het pastoraat en bij de uitoefening van tucht (vermaning).  Voorgangers zijn in de eerste plaats dienaren van Gods Woord en niet van mensenwensen.  Daarbij is naastenliefde de norm. Je kunt oprecht het beste met iemand voorhebben, ook met afwijzing van bepaalde uitdrukkingsvormen van diens aangenomen genderidentiteit.

Alleenstaand?

Verder zegt de verklaring mooie dingen over het feit dat liefde niet op seksuele relaties gericht hoeft te zijn. Ook spreekt zij over “chaste singleness” (kuis/rein als alleenstaande) en “faithful marriage” (trouw in het huwelijk) als de enige opties. Daarmee geven de auteurs aan dat het huwelijk niet beter is dan alleenstaand blijven. Als het goed is, staan ook christelijke alleenstaanden nooit alleen. Immers: jongeren, weduwen en weduwnaars zijn deel van het huisgezin van Christus, de kerk. Mogen we daar iets van merken en laten merken, juist in deze tijd van het jaar.