Er zijn meer dan 100 pediatrische genderklinieken in de VS. Ik werkte bij één ervan. Wat er met kinderen gebeurt, is moreel en medisch verschrikkelijk.
Door Jamie Reed, 9 feb. 2023
Ik ben een 42-jarige inwoner van St. Louis, een vreemde vrouw en politiek links van Bernie Sanders. Mijn wereldbeeld heeft mijn carrière diep gevormd. Ik heb mijn professionele leven besteed aan het adviseren van kwetsbare bevolkingsgroepen: kinderen in pleeggezinnen, seksuele minderheden, armen.
Bijna vier jaar werkte ik op de Washington University School of Medicine Division of Infectious Diseases met tieners en jongvolwassenen die hiv-positief waren. Velen van hen waren transgender of anderszins niet-conform. Ik heb tijdens mijn kindertijd en adolescentie zelf ook veel gendervragen gesteld. Ik ben nu getrouwd met een transman en samen voeden we mijn twee biologische kinderen op uit een eerder huwelijk en drie pleegkinderen die we hopen te adopteren.
Dat alles leidde me in 2018 naar een baan als casemanager bij het Washington University Transgender Center in het St. Louis Children’s Hospital , dat een jaar eerder was opgericht.
De aanname van het centrum was dat hoe eerder je kinderen met genderdysforie behandelt, hoe meer angst je later kunt voorkomen. Dit uitgangspunt werd gedeeld door de artsen en therapeuten van het centrum. Gezien hun expertise ging ik ervan uit dat overvloedig bewijs deze consensus ondersteunde.
Gedurende de vier jaar dat ik in de kliniek werkte als casemanager – ik was verantwoordelijk voor de intake en het toezicht op patiënten – kwamen er ongeveer duizend noodlijdende jonge mensen bij ons binnen. De meerderheid van hen kreeg hormoonrecepten die levensveranderende gevolgen kunnen hebben, waaronder onvruchtbaarheid.
In november vorig jaar verliet ik de kliniek omdat ik niet meer mee kon doen met wat daar gebeurde. Tegen de tijd dat ik vertrok, was ik er zeker van dat de manier waarop het Amerikaanse medische systeem deze patiënten behandelt, het tegenovergestelde is van de belofte die we doen om ‘geen kwaad te doen’. In plaats daarvan brengen we permanent schade toe aan de kwetsbare patiënten die aan onze zorg zijn toevertrouwd.
Vandaag spreek ik me uit. Ik doe dit omdat ik weet hoe giftig het openbare gesprek is rond deze zeer controversiële kwestie – en de manieren waarop mijn getuigenis kan worden misbruikt. Ik doe dit in de wetenschap dat ik mezelf ernstig persoonlijk en professioneel in gevaar breng.
Bijna iedereen in mijn leven adviseerde me stil te houden. Maar ik kan dat met een goed geweten niet doen. Want wat er met tientallen kinderen gebeurt, is veel belangrijker dan mijn leven. En wat er met hen gebeurt, is moreel en medisch verschrikkelijk.
De sluizen gaan open
Kort na mijn aankomst in het Transgendercentrum werd ik getroffen door het gebrek aan formele behandelprotocollen. De mededirecteuren van het centrum waren in wezen de enige autoriteit.
Aanvankelijk werd de patiëntenpopulatie getipt in de richting van wat vroeger het ‘traditionele’ voorbeeld was van een kind met genderdysforie: een jongen, vaak vrij jong, die zich wilde presenteren als een meisje.
Tot ongeveer 2015 vormde een zeer klein aantal van deze jongens de populatie van gevallen van pediatrische genderdysforie. Toen begon er in de hele westerse wereld een dramatische toename van een nieuwe populatie te zijn: tienermeisjes, velen zonder voorgeschiedenis van genderproblemen, verklaarden plotseling dat ze transgender waren en eisten onmiddellijke behandeling met testosteron.
Ik zag dit zeker in het centrum. Een van mijn taken was het doen van intakes voor nieuwe patiënten en hun families. Toen ik begon waren er waarschijnlijk 10 van dergelijke telefoontjes per maand. Toen ik wegging waren er 50, en ongeveer 70 procent van de nieuwe patiënten waren meisjes. Soms kwamen groepjes meisjes van dezelfde middelbare school.
Dit baarde me zorgen, maar ik had toen niet het gevoel dat ik in de positie was om alarm te slaan. Er was een team van ongeveer acht man en slechts één andere persoon bracht het soort vragen dat ik had. Wie twijfelde, liep het risico voor transfoob te worden uitgemaakt.
De meisjes die bij ons kwamen hadden veel comorbiditeit: depressie, angst, ADHD, eetstoornissen, obesitas. Velen werden gediagnosticeerd met autisme of hadden autisme-achtige symptomen. Uit een rapport van vorig jaar over een Brits pediatrisch transgendercentrum bleek dat ongeveer een derde van de patiënten die daarheen werden verwezen in het autismespectrum viel.
Vaak verklaarden onze patiënten dat ze allerlei aandoeningen hadden, hoewel geen enkele professional dat kon bevestigen. We hadden patiënten die zeiden dat ze het syndroom van Gilles de la Tourette hadden (maar dat hadden ze niet); dat ze ticstoornissen hadden (maar dat hadden ze niet); dat ze meerdere persoonlijkheden hadden (maar dat hadden ze niet).
De artsen onderkenden deze valse zelfdiagnoses als een uiting van sociale besmetting. Ze erkenden zelfs dat zelfmoord een element van sociale besmetting heeft. Maar toen ik zei dat de clusters van meisjes die onze dienst binnenstroomden, eruit zagen alsof hun genderkwesties een manifestatie van sociale besmetting zouden kunnen zijn, ontkenden de artsen dit. Genderidentiteit zou iets aangeborens weerspiegelen.
Om met de transitie te beginnen, hadden de meisjes een aanbeveling nodig van een therapeut – meestal een therapeut die wij hadden aanbevolen – die ze maar één of twee keer hoefden te zien voor het groene licht. Om het voor de therapeuten efficiënter te maken, hebben we een voorbeeldbrief gemaakt voor het aanbevelen van de transitie. De volgende stop was een eenmalig bezoek aan de endocrinoloog voor een recept voor testosteron.
Meer was er niet voor nodig!
Wanneer een vrouw testosteron neemt, zijn de diepgaande en blijvende effecten van het hormoon binnen enkele maanden zichtbaar. Stemmen vallen weg, baarden groeien, lichaamsvet wordt herverdeeld. Seksuele interesse explodeert, agressie neemt toe en de stemming kan onvoorspelbaar zijn. Onze patiënten werden ingelicht over enkele bijwerkingen, waaronder onvruchtbaarheid. Maar nadat ik in het centrum had gewerkt, begon ik te geloven dat tieners simpelweg niet in staat zijn om met volledig begrip te beslissen dat ze onvruchtbaar willen worden, terwijl ze nog minderjarig zijn.
Bijwerkingen
Veel ontmoetingen met patiënten lieten mij zien hoe weinig deze jonge mensen begrepen van de diepgaande gevolgen die de transitie zou hebben op hun lichaam en geest. Maar het centrum bagatelliseerde de negatieve gevolgen en benadrukte de noodzaak van transitie. Zoals de website van het centrum zei: “Als genderdysforie onbehandeld blijft, heeft het allerlei gevolgen, van zelfbeschadiging tot zelfmoord. Maar als je de genderdysforie wegneemt door een kind te laten zijn wie hij of zij is, merken we dat dat verdwijnt. De studies die we hebben, laten zien dat deze kinderen psychosociaal vaak net zo goed of zelfs beter functioneren dan hun leeftijdsgenoten.”
Er zijn echter helemaal geen betrouwbare onderzoeken die dit aantonen. De ervaringen van veel van de patiënten van het centrum bewijzen juist het tegenovergestelde.
Hier is een voorbeeld. Op vrijdag 1 mei 2020 mailde een collega mij over een 15-jarige mannelijke patiënt: “Ik maak me zorgen dat [de patiënt] niet begrijpt wat Bicalutamide doet.” Ik antwoordde: “Ik denk niet dat we op dit moment met een behandeling moeten beginnen.”
Bicalutamide is een medicijn dat wordt gebruikt om uitgezaaide prostaatkanker te behandelen, en een van de bijwerkingen is dat het de lichamen van mannen vervrouwelijkt, inclusief borstgroei. Het centrum schreef dit kankermedicijn voor als puberteitsremmer en vervrouwelijkend middel voor jongens. Zoals met de meeste geneesmiddelen tegen kanker, heeft Bicalutamide een lange lijst van bijwerkingen, en deze patiënt ervoer er een van: levertoxiciteit. Hij werd voor evaluatie naar een andere afdeling van het ziekenhuis gestuurd en werd onmiddellijk van het medicijn afgehaald. Naderhand stuurde zijn moeder een elektronisch bericht naar het Transgendercentrum waarin ze zei dat we geluk hadden dat haar familie niet het type was om aan te klagen.
Hoe weinig patiënten begrepen waar ze aan begonnen, werd geïllustreerd door een telefoontje dat we in 2020 in het centrum ontvingen van een 17-jarige biologische vrouwelijke patiënt die testosteron gebruikte. Ze zei dat ze bloedde uit de vagina. In minder dan een uur waren een extra zwaar kussen, haar spijkerbroek en een handdoek die ze om haar middel had gewikkeld helemaal doorweekt. De verpleegkundige in het centrum vertelde haar dat ze meteen naar de eerste hulp moest gaan.
We kwamen er later achter dat dit meisje geslachtsgemeenschap had gehad, en omdat testosteron de vaginale weefsels verdunt, was haar vaginale kanaal opengescheurd. Ze moest worden verdoofd en geopereerd om de schade te herstellen. Ze was niet de enige waarvan we over een vaginale snijwond hoorden.
Andere meisjes waren verontrust door de effecten van testosteron op hun clitoris, die groter wordt en uitgroeit tot wat lijkt op een microphallus of een kleine penis. Ik hoorde een patiënt wiens vergrote clitoris zich nu uitstrekte tot onder haar vulva, en waarbij het schuurde en pijnlijk wreef in haar spijkerbroek. Ik adviseerde haar om het soort compressie-onderkleding aan te schaffen dat wordt gedragen door biologische mannen die zich kleden om voor vrouw door te gaan. Aan het einde van het gesprek dacht ik bij mezelf: “Wauw, we hebben deze jongen pijn gedaan.”
Er zijn zeldzame aandoeningen waarbij baby’s worden geboren met atypische genitaliën – gevallen die om geavanceerde zorg en mededogen vragen. Maar klinieken zoals die waar ik werkte, creëren een heel cohort kinderen met atypische geslachtsdelen – en de meeste van deze tieners hebben nog niet eens seks gehad. Ze hadden geen idee wie ze als volwassenen zouden worden. Maar het enige dat ze nodig hadden om zichzelf permanent te transformeren, waren een of twee korte gesprekken met een therapeut.
Op krachtige doses testosteron of oestrogeen worden gezet – genoeg om te proberen je lichaam te misleiden om het andere geslacht na te bootsen – heeft invloed op de rest van het lichaam. Ik betwijfel of een ouder die ooit heeft ingestemd om hun kind testosteron te geven (een levenslange behandeling), weet dat ze hun kind mogelijk ook aanmelden voor bloeddrukmedicatie, cholesterolmedicatie en misschien slaapapneu en diabetes.
Maar soms kwam het begrip van de ouders van wat ze hadden afgesproken met hun kinderen te doen, krachtig:
“Bij dezen laat ik u weten dat we onze instemming voor deze medische behandeling intrekken. Cijfers zijn gedaald, er is een ongewone gedragsverandering en hij slikt nu vijf verschillende medicijnen. Hij is een schaduw geworden van wie hij eens was en heeft veel angsten. Wie zal zeggen of dit van de hormoonblokkers of van de andere medicatie komt? Ik trek m’n toestemming in. Ik wil de hormoonblokkers niet meer ontvangen.”
Verwaarloosde en geesteszieke patiënten
Naast tienermeisjes werd er nog een nieuwe groep patiënten naar ons doorverwezen: jongeren van de intramurale psychiatrische afdeling, oftewel de afdeling spoedeisende hulp, van het St. Louis Children’s Hospital. De geestelijke gezondheid van deze kinderen was zeer zorgwekkend – er waren diagnoses zoals schizofrenie, PTSS, bipolaire stoornis en meer. Vaak zaten ze al aan een handvol medicijnen.
Dit was tragisch, maar niet verwonderlijk gezien het diepe trauma dat sommigen hadden doorgemaakt. Maar hoeveel leed of pijn een kind ook had doorstaan, of hoe weinig behandeling en liefde het ook had gekregen, onze artsen zagen de geslachtsverandering – zelfs met alle kosten en ontberingen van dien – als de oplossing.
Enkele weken voelde het alsof bijna onze hele caseload niets anders was dan gestoorde jonge mensen.
Een tiener kwam bijvoorbeeld naar ons toe in de zomer van 2022, toen hij 17 jaar oud was en in een gesloten instelling woonde omdat hij honden seksueel had misbruikt. Hij had een vreselijke jeugd gehad: zijn moeder was verslaafd aan drugs, zijn vader zat in de gevangenis en hij groeide op in pleeggezinnen. Welke behandeling hij ook kreeg, het werkte niet.
Tijdens onze intake hoorde ik van een andere maatschappelijk werker dat hij, toen hij vrijkwam, van plan was te recidiveren omdat hij dacht dat de honden zich vrijwillig hadden overgegeven.
Ergens onderweg uitte hij de wens om vrouw te worden, dus werd hij gezien in ons centrum. Van daaruit ging hij naar een psycholoog in het ziekenhuis waarvan bekend was dat hij vrijwel iedereen toestemming gaf voor transitie. Toen raadde onze arts feminiserende hormonen aan. Ik vroeg me destijds af of dit werd gedaan als een vorm van chemische castratie.
Diezelfde gedachte kwam weer naar boven bij een ander geval. Deze was in het voorjaar van 2022 en betrof een jonge man met een intense obsessief-compulsieve stoornis die zich manifesteerde als een verlangen om zijn penis af te snijden nadat hij masturbeerde. Deze patiënt vertoonde geen genderdysforie, maar hij kreeg ook hormonen. Ik vroeg de dokter welk protocol hij volgde, maar daar kreeg ik nooit een duidelijk antwoord op.
‘Plaatsvervangende ouders’
Een ander verontrustend aspect van het centrum was het gebrek aan respect voor de rechten van ouders – en de mate waarin artsen zichzelf zagen als ‘beter geïnformeerde besluitvormers’ over het lot van deze kinderen.
In Missouri is de toestemming van slechts één ouder vereist voor de behandeling van hun kind. Maar als er een geschil was tussen de ouders, leek het centrum altijd de kant van de bevestigende ouder te kiezen.
Mijn zorgen over deze benadering van andersdenkende ouders namen toe in 2019 toen een van onze artsen tijdens een voogdijhoorzitting daadwerkelijk getuigde tegen een vader die zich verzette tegen de wens van een moeder om hun 11-jarige dochter puberteitblokkers te geven.
Ik had het oorspronkelijke intakegesprek gedaan en ik vond de houding van de moeder nogal verontrustend. Zij en de vader gingen scheiden en de moeder beschreef de dochter als ‘een soort tomboy’. Dus nu was de moeder ervan overtuigd dat haar kind trans was. Maar toen ik haar vroeg of haar dochter een jongensnaam had aangenomen, of ze zich zorgen maakte over haar lichaam, of dat ze zich een jongen voelde, zei de moeder ‘nee’. Ik legde uit dat het meisje niet voldeed aan de criteria voor eventuele transitie.
Een maand later belde de moeder terug en zei dat haar dochter nu een jongensnaam gebruikte, in nood was over haar lichaam en in transitie wilde. Hierop volgde voor de moeder en dochter een afspraak. Onze zorgverleners besloten dat het meisje trans was en schreven een puberteitblokker voor om haar normale ontwikkeling tot stilstand te brengen.
De vader was het er absoluut niet mee eens. Hij zei dat dit allemaal bij de moeder vandaan kwam. Er volgde een voogdijstrijd. Na de hoorzitting, waar onze arts voor transitie getuigde, koos de rechter de kant van de moeder.
‘Ik wil mijn borsten terug’
Omdat ik de belangrijkste intaker was, had ik het breedste perspectief op onze bestaande en toekomstige patiënten. In 2019 verscheen er een nieuwe groep mensen op mijn radar: desisters en detransitioners. Desisters kiezen ervoor om niet door te gaan met een transitie. Detransitioners zijn transgenders die besluiten terug te keren naar hun geboortegeslacht.
De enige collega met wie ik mijn zorgen kon delen, was het met me eens dat we desisters en detransitioners zouden moeten volgen. We dachten dat de artsen deze gegevens zouden willen verzamelen en begrijpen om erachter te komen wat ze hadden gemist.
We hadden het fout. Een arts vroeg zich hardop af waarom hij tijd besteedde aan iemand die niet langer zijn patiënt was.
Maar we hebben toch een document gemaakt en het de Red Flag-lijst genoemd. Het was een Excel-spreadsheet die bijhield van welk soort patiënten mijn collega en ik ‘s nachts wakker lagen.
Een van de meest trieste gevallen van detransitie die ik heb meegemaakt, was een tienermeisje dat, zoals zoveel van onze patiënten, uit een instabiel gezin kwam, in een onzekere woonsituatie verkeerde en een geschiedenis van drugsgebruik had. De overgrote meerderheid van onze patiënten is blank, maar dit meisje was zwart. Ze kreeg hormonen in het centrum toen ze ongeveer 16 was. Toen ze 18 was, onderging ze een dubbele borstamputatie, wat bekend staat als ‘topchirurgie’.
Drie maanden later belde ze het kantoor van de chirurg om te zeggen dat ze terugging naar haar geboortenaam en dat haar voornaamwoorden ‘zij’ en ‘haar’ waren. Hartverscheurend zei ze tegen de verpleegkudnige: “Ik wil mijn borsten terug.” Het kantoor van de chirurg nam contact op met ons kantoor, omdat ze niet wisten wat ze tegen dit meisje moesten zeggen.
Mijn collega en ik zeiden dat we contact zouden opnemen. Het duurde een tijdje om haar op te sporen, en toen we dat deden, verzekerden we ons ervan dat ze in een behoorlijke geestelijke gezondheid verkeerde, dat ze niet actief suïcidaal was en dat ze geen middelen gebruikte. Het laatste wat ik hoorde, was dat ze zwanger was. Natuurlijk zal ze haar kind nooit borstvoeding kunnen geven.
‘Instappen of uitstappen’
Mijn zorgen over wat er in het centrum gebeurde, begonnen mijn leven in te halen. In het voorjaar van 2020 voelde ik een medische en morele verplichting om iets te doen. Dus sprak ik me wat meer uit op kantoor en ik stuurde veel e-mails.
Hier is slechts een voorbeeld: op 6 januari 2022 ontving ik een e-mail van een staftherapeut die me om hulp vroeg bij een geval van een 16-jarige transgender man die in een andere staat woont. “Ouders staan ervoor open om de patiënt naar een therapeut te laten gaan, maar staan niet achter transgenderisme en de patiënt wil niet dat ouders zich bewust zijn van genderidentiteit. Ik vind het moeilijk om een genderbevestigende therapeut te vinden.”
Ik antwoordde:
“Ik ben het ethisch niet eens met het koppelen van een minderjarige patiënt aan een therapeut die genderbevestigend werkt, zonder dat dit met de ouders wordt besproken en zonder dat minimaal één ouder instemt met dit soort zorg.”
In al mijn jaren aan de Washington University School of Medicine had ik solide positieve prestatiebeoordelingen ontvangen. Maar in 2021 veranderde dat. Ik kreeg een ondergemiddeld cijfer voor mijn ‘oordeel’ en ‘werkrelaties/coöperatieve geest’. Hoewel ik werd beschreven als “verantwoordelijk, gewetensvol, hardwerkend en productief”, merkte de evaluatie ook op: “Soms reageert Jamie slecht op aanwijzingen van het management met defensiviteit en vijandigheid.”
De dingen kwamen tot een hoogtepunt tijdens een retraite van een halve dag in de zomer van 2022. In het bijzijn van het team zeiden de artsen dat mijn collega en ik moesten stoppen met het in twijfel trekken van de “geneeskunde en de wetenschap”, evenals het ondermijnen van hun autoriteit. Toen vertelde een bestuurder ons dat we moesten “instappen of uitstappen”. Het werd duidelijk dat het doel van de retraite was om deze boodschap aan ons over te brengen.
Het Washington University-systeem biedt een genereus collegegeldbetalingsprogramma voor langdurige werknemers. Ik leef van mijn salaris en heb geen geld om vijf collegegelden voor mijn kinderen opzij te zetten. Ik moest mijn baan behouden. Ik voel ook veel loyaliteit aan Washington University.
Maar ik besloot toen en daar dat ik het Transgendercentrum moest verlaten, en om dat te doen, moest ik mijn hoofd erbij houden en mijn volgende functioneringsgesprek verbeteren.
Ik slaagde erin een behoorlijke evaluatie te krijgen en kreeg een baan als onderzoeker in een ander deel van de Washington University School of Medicine. Ik nam mijn ontslag en verliet het Transgendercentrum in november 2022.
Wat ik wil zien gebeuren
Een paar weken lang probeerde ik alles achter me te laten en vestigde ik me in mijn nieuwe baan als coördinator van klinisch onderzoek, waar ik studies leidde over kinderen die een beenmergtransplantatie ondergingen.
Toen kwam ik opmerkingen tegen van Dr. Rachel Levine, een transgendervrouw die een hoge ambtenaar is bij het federale ministerie van Volksgezondheid en Human Services. Het artikel luidde: “Levine, de Amerikaanse assistent-secretaris voor gezondheid, zei dat klinieken voorzichtig te werk gaan en dat er geen Amerikaanse kinderen medicijnen of hormonen krijgen voor genderdysforie, die dat niet zouden moeten krijgen.”
Ik voelde me verbijsterd en misselijk. Het was niet waar. En dat weet ik uit diepe ervaring uit de eerste hand.
Dus begon ik alles op te schrijven wat ik kon over mijn ervaring bij het Transgendercentrum. Twee weken geleden bracht ik mijn zorgen en documenten onder de aandacht van de procureur-generaal van Missouri. Hij is een Republikein. Ik ben progressief. Maar de veiligheid van kinderen mag geen onderwerp zijn van onze cultuuroorlogen.
Klik hier om de brief van Jamie Reed aan de Missouri AG te lezen.
Gezien de geheimhouding en het gebrek aan strikte normen die kenmerkend zijn voor de geslachtsverandering van jongeren in het hele land, geloof ik dat we, om de veiligheid van Amerikaanse kinderen te waarborgen, een moratorium (wettelijke voorziening ter bezinning) nodig hebben op de hormonale en chirurgische behandeling van jongeren met genderdysforie.
In de afgelopen 15 jaar, volgens Reuters , zijn we in de VS gegroeid van nul pediatrische genderklinieken naar meer dan 100. Er moet een grondige analyse worden uitgevoerd om erachter te komen wat de patiënten van deze klinieken is aangedaan en waarom – en wat de lange termijn gevolgen zijn.
Er is een duidelijk pad voor ons om te volgen. Vorig jaar kondigde Engeland aan dat het de genderkliniek voor jongeren in Tavistock, toen de enige kliniek van de NHS in het land, zou sluiten, nadat een onderzoek slordige praktijken en slechte behandeling van patiënten aan het licht had gebracht. Ook Zweden en Finland hebben pediatrische transitie onderzocht en de praktijk sterk afgeremd, omdat ze vonden dat er onvoldoende bewijs is van hulp en het gevaar van grote schade.
Sommige critici beschrijven het soort behandeling dat wordt aangeboden op plaatsen als het Transgendercentrum waar ik werkte als een soort nationaal experiment. Maar dat is verkeerd.
Experimenten worden verondersteld zorgvuldig te worden ontworpen. Hypothesen horen ethisch getoetst te worden. De dokters met wie ik samenwerkte in het Transgendercentrum zeiden vaak over de behandeling van onze patiënten: “We bouwen het vliegtuig terwijl we ermee vliegen.” Niemand mag passagier zijn in dat soort vliegtuigen.
Dit artikel is op 9 februari 2023 gepubliceerd op Free Press.
