Leestijd: 3 minuten

De afgelopen weken verschenen wat opvallende berichten in de media van mensen die zich uitspreken tegen wokisme, en daardoor veel kritiek krijgen. Het valt op dat het gaat om mensen die bepaald geen doorsnee christenen zijn, zeg maar van het type dat gewoonlijk op de SGP stemt en twee keer per zondag naar de kerk gaat. Soms zijn ze zelfs niet eens christelijk. Betekent dit dat christenen misschien te vaak hun mond houden?

Eerstejaarsstudent psychologie aan de VU Marlon Uljee (22) richtte recent de Vrijmoedige Studentenpartij op. Hij kan het niet langer aanzien dat studenten aan de VU hun mening inslikken en docenten niet meer vrijuit les durven geven. Daarom doet de partij een gooi naar een plek in de studentenmedezeggenschapsraad. Uljee is een christen die actief is binnen Forum voor Democratie.

Ook was er de ophef rond sociaalwetenschapper Laurens Buijs. In een geruchtmakend opinie artikel zette hij zich af tegen het diversiteitsbeleid op de UvA. Hij schreef kritisch te zijn op het verschijnsel ‘non-binair’ en de bijbehorende obsessie met ‘pronouns’ (persoonlijke voornaamwoorden). Buijs is homoseksueel en noemt zichzelf links.

Het zijn maar twee recente gevallen. De lijst kan gemakkelijk uitgebreid worden met voorbeelden uit binnen- en buitenland. De Canadese straatpredikant Derek Reimer bracht onlangs het paasweekend door in de gevangenis na protest tegen voorleesuren door dragqueens. Het was de derde keer in vijf weken dat hij gearresteerd werd.

Collectieve lafheid

Bijna wekelijks verschijnen er berichten als deze. Er zijn dus mensen die hun mond opendoen. Maar er zijn er veel meer die zwijgen. Iemand die daar deze week de vinger bijlegt is de Canadese christelijke influencer Jonathan von Maren van The BridgeHead. Naar zijn mening is collectieve lafheid de belangrijkste oorzaak voor het overweldigende succes van de transgenderbeweging.

Von Maren zou zomaar een punt kunnen hebben. In Leviticus schrijft Mozes dat het een oordeel van God kan zijn – die volgt op collectieve ongehoorzaamheid aan Gods geboden – dat een volk week van hart wordt, waardoor het geritsel van bladeren al voldoende is om hen op de vlucht te laten slaan (Lev. 26:36).

Het zwijgen doorbreken

Dit roept in ieder geval de vraag op wanneer christenen zich geroepen zouden moeten weten om het zwijgen te doorbreken. Want de prediker zei het al: er is ‘een tijd om te zwijgen én een tijd om te spreken.’ (Pred. 3:7b). Wanneer is het tijd om te spreken?

In de eerste plaats als de Naam van God op het spel staat; als we ons door ons stilzwijgen of werkloos toezien er medeschuldig aan maken dat Gods Naam gelasterd wordt. Dit volgt uit het derde gebod (zie o.m. HC, vraag 99). Het gaat daarbij om meer dan het letterlijk misbruiken van Gods Naam. Het gaat wezenlijk om alle uitingen die Godslasterlijk zijn.

In de tweede plaats als de waarheid verdraaid wordt. In het christelijke geloof is waarheid een centraal begrip. Christus noemt Zichzelf dé Waarheid. De satan daarentegen is de ‘vader der leugen’. Christenen kunnen als het goed is niet leven met leugens. Ze kennen ten principale twee kenbronnen van waarheid: de natuur en de Schriftuur. (NGB art. 2). Bovendien leidt de Geest hen door genade in alle waarheid. Die waarheid willen ze niet bedekken.

Ten derde is spreken aan de orde als het geweten spreekt. Er kunnen momenten zijn dat je hevig twijfelt of je je mond moet opendoen. Enerzijds voel je de aandrang, anderzijds zie je er tegenop, ben je bang voor mogelijke gevolgen en denk je dat het misschien nu niet zo’n goed moment is. Karakter en persoonlijkheid spelen daarin een rol. Misschien is het een goede basisregel dat wanneer je veel twijfel voelt, het zomaar zo zou kunnen zijn dat dit het moment is om te spreken, dwars tegen alle bezwaren en bedenkingen in. Want dan spreekt je geweten.  

Tot slot, spreken is aan de orde als Gods Geest ertoe leidt. Gods kinderen kennen gewoonlijk dergelijke leidingen in hun leven, mits zij niet verachterd zijn geraakt. Maar als ze een nabij leven hebben, dan ervaren ze dat de Heere soms hun mond opent, en ook wel eens dat de Heere hun mond juist sluit.

Vrijmoedig

Het is dus niet zo dat bij iedere aanleiding gesproken moet worden, er kome van wat ervan komt. Christus Zélf is ons voorbeeld hierin. Hij sprak gewoonlijk met grote vrijmoedigheid, maar er waren momenten waarop Hij bewust het zwijgen ertoe deed (zie bijv. Matth. 27:14). De eer van Zijn Vader was daar op die momenten het meest mee gediend. De feiten spraken bovendien voor zich.

Kortom, als christenen moeten we uitkomen voor de waarheid. Iedere christen is daartoe geroepen daar waar de Heere hem plaatst. Het is geen roeping die kan worden uitbesteed aan collega’s, politici, actiegroepen, belangenorganisaties, of influencers. Het is een persoonlijke zaak.

Spreken kan niet in eigen kracht. Gods hulp is onontbeerlijk. Het moet gebeuren met wijsheid en liefde. En soms is zwijgen heel welsprekend. Christus gaf ons in alles het voorbeeld. We moeten vrijmoedig spreken zoals Hij sprak. En dit daarom vermoedelijk vaker doen dan ons lief is, ook als ‘gewone’ christenen die gewend zijn onopvallend hun weg te gaan.