De vereniging Kies Leven heeft in een uitgebreid rapport / informatiegids “Zorgen om zwangerschapsafbreking in Nederland 2023” diverse punten op een rij gezet over het thema zwangerschapsafbreking (abortus) en op 27 februari is deze informatiegids bij de Eerste en Tweede Kamer aangeboden.
Kamerleden Diederik van Dijk (SGP), Mirjam Bikker (Christen Unie) en Jochem Vrugt (BBB) kwamen hun exemplaar persoonlijk in ontvangst nemen. Alle overige leden van de Staten Generaal hebben de informatiegids in hun postvakje gevonden. We zien uit naar wat ieder van hen met de informatie gaat doen.
Al jaren is er een beweging aan de gang die abortus steeds verder wil normaliseren. Het moet eenvoudiger, het moet laagdrempeliger en het mag zeker geen negatieve gevolgen hebben. Elk ander geluid over abortus wordt tegengesproken of zelfs ontkend.
Een recent voorbeeld hiervan (niet meegenomen in het bovengenoemde rapport met sluitingsdatum 31-12-2023): onlangs plaatste huisarts Sophie Brühl een artikel op LinkedIn over verschillende anticonceptiemethodes. Maria Grijpma schreef daaronder de volgende opmerking: “Ik heb jaren in een abortuskliniek gewerkt. Heb veel vrouwen liefdevol begeleid en door de angst en pijn heen gepraat. Een abortus is niet niks. Dat laat littekens na, later spelen spijt en schuld en schaamte ook vaak op. En dan heb ik het nog niet over de ‘systemische blik’ plus gevolgen: Je had (het begin) van een kindje, dat niet geboren is en wel een plek heeft in het familiesysteem. En: “ik weet wel dat er vele tranen vloeien, dat vrouwen soms na 30 jaar alsnog wroeging kunnen hebben, omdat ze de pijn destijds verborgen. De baarmoeder, zo’n gevoelig orgaan…voorkomen lijkt me echt veel beter dan normaliseren”. Een heel eerlijke reactie. Maar wat een commentaar van gynaecologen, huisartsen en pro-abortusactivisten, die hun uiterste best doen om de beweringen van Maria Grijpma te neutraliseren.
De informatiegids zwangerschapsafbreking
In het rapport (76 pagina’s) is aandacht voor allerlei aspecten van het onderwerp abortus waar we in de dagelijkse praktijk als vereniging Kies Leven tegen aan lopen. Hieronder enkele daarvan.
Het doel van de Wet afbreking zwangerschap is recht doen aan het ongeboren leven én aan de noodsituatie van de vrouw. De overheid wil het aantal abortussen zo laag mogelijk houden. Hiervoor wil zij goede voorlichting en gratis anticonceptie inzetten. Echter de registratie van redenen voor een abortus, welke noodsituatie ertoe leidde is niet openbaar. Dit belemmert de overheid in het zoeken naar effectieve oplossingen.
Nog vrij recent zijn de vijf dagen bedenktijd afgeschaft en komt in 2025 de abortuspil beschikbaar via de huisarts. Meer dan de helft van de huisartsen wil hier niet aan meewerken.
De initiatiefwet om abortus uit het Wetboek van Strafrecht te halen is een volgende stap om abortus nog laagdrempeliger te maken. Ook hier zijn risico’s aan verbonden zoals beschreven in de informatiegids.
Abortuspillen nemen een grote vlucht (letterlijk en figuurlijk). Met een Nederlandse vergunning worden abortuspillen de hele wereld over gestuurd zonder dat er goede controle is op mogelijke (grote) gevolgen. Een initiatiefnota van Corinne Ellemeet om abortuspillen per post te kunnen versturen na alleen online contact, heeft tot doel om dit proces nog eenvoudiger te maken. Terwijl aan het online versturen vele risico’s kleven voor de vrouwen in nood.
Op veel plaatsen waar die nodig is en waar je die wel zou verwachten schiet de informatievoorziening over abortus te kort. Bij abortusklinieken mist op de websites zelfs een goede uitleg over de ingreep voor het ongeboren kind (het sterft, zo is de bedoeling), maar ook over de procedures zelf en de mogelijke gevolgen op korte en lange termijn voor de moeder. Hierbij blijven pijn, verdriet, spijt, verhoogde kans op vroeggeboorte bij een volgende zwangerschap en mogelijke relatie tot ontwikkelen van borstkanker onbesproken. Daarnaast is er geen enkele duidelijkheid of er bij de intake daadwerkelijk andere opties worden geboden voor de persoonlijke noodsituaties. Maar ook organisatorisch zijn er manco’s. Zo ontbreekt de verplichte wettelijke openheid over de financiële jaarcijfers van de klinieken volledig.
De media spelen een grote rol bij het thema abortus. Diverse voorbeelden worden in de informatiegids besproken. De berichten vanuit de landelijke media zijn vaak niet neutraal, eerder pro abortus, en beïnvloeden daarmee de samenleving. Met regelmaat worden berichten geplaatst over agressief gedrag van pro-life demonstranten zonder bewijsmateriaal en met aantoonbaar onjuiste informatie.
Kortom: er is meer mis met abortus dan dat het onomkeerbare gevolgen voor ongeboren kinderen en de zwangere vrouwen heeft.
Waar komt toch de weerstand tegen het pro-life geluid vandaan?
Sinds de invoering van de abortuswet (en de gedoogde ‘illegale’ abortussen daarvoor meegeteld), zijn er in Nederland al bijna anderhalf miljoen abortussen uitgevoerd. Er zijn dus veel vrouwen in Nederland die met een dergelijke ervaring rondlopen en tegelijkertijd op belangrijke posities zitten. Dat kan op bestuurlijk niveau zijn of bijvoorbeeld bij de media. Opvallend is dat veel voorvechters van abortus zélf een abortus hebben gehad. En daar zit een groot pijnpunt.
Meredith Greer, eindredacteur bij de Volkskrant, schrijft in een interview bij Linda.nl: “Als het om leven gaat, dan is het beëindigen daarvan moord en is er sprake van een schuldige. En dat ben jij dan”.
Dat speelt mee bij vragen als: Is het nu wel of geen kind? Is er sprake van wel of geen leven? Het erkennen dat het om leven en een kind gaat resulteert direct in een veroordeling van het eigen handelen. Dat er daarover wel spijt, pijn en verdriet bestaan en erkennen dat een abortus wél gevolgen kan hebben, betekent dat je als vrouw (of man die daarin is meegegaan of toe heeft aangezet) een foute beslissing genomen kan hebben, ook al leek het eerder een juiste. Dat kan traumatisch zijn, ook al druk je dat weg.
Dan helpt een andere keuze: maak abortus tot iets wat niets voorstelt, waar je niet over hoeft na te denken en zorg dat alle negatieve gevolgen niet lijken te bestaan, dan hoef je jezelf ook nergens schuldig over te voelen. Bij zo’n keuze helpt het als je al een breder “zelfbeschikkingsrecht” standpunt huldigt. Dit is wat we in de samenleving zien gebeuren, nu er steeds meer vrouwen en mannen met een abortusverleden rondlopen!
Dit verklaart waarom zelfs Maria Grijpma, een voormalig medewerker van een abortuskliniek, zo publiekelijk wordt gecorrigeerd wanneer ze eerlijk vertelt over spijt, pijn en verdriet na een abortus. We moeten echter de vraag durven stellen: “Is dit eerlijk tegenover alle vrouwen die op dit moment voor de keuze van het afbreken van hun ongewenste zwangerschap staan?” Is een abortus echt de juiste hulp die ze nú nodig hebben? Daarom heeft Kies Leven deze informatiegids geschreven en aan de Eerste en Tweede Kamer aangeboden.
De informatiegids is te downloaden of te bestellen via de website van Kies Leven.
