Het ‘alleenstaand zijn’ heeft ontelbare tranen veroorzaakt bij velen van het volk van God. Maar terwijl er talloze gebeden en preken zijn voor kinderen, moeders, vaders, ouderen, echtgenoten en jongeren, heb ik nog nooit een preek gehoord over het alleen zijn. Het is mogelijk het meest vergeten aspect van het christelijk leven binnen de kerk.
Christus en de kerk
Wanneer we praten over het alleen zijn, moeten we, zoals bij alles, beginnen met Jezus en wat Hij voor ons heeft gedaan. De dood van Christus heeft onze zonde weggenomen, onze gescheidenheid van God weggenomen, en voor altijd onze status jegens God veranderd. Dit is een van de eerste dingen waar Nancy Wilson op ingaat in haar boek “Waarom is een mooi meisje zoals jij niet getrouwd? en andere behulpzame opmerkingen.” Door het verzoeningswerk van Christus staan alleenstaanden er niet alleen voor: “Onze individualistische cultuur wil ongehuwde mensen labelen als alleenstaanden, maar in de verbondsgemeenschap van God zijn er geen alleenstaanden. God noemt ons familie.”
Familie
Onze drieënige God is niet individualistisch. God redt ons niet en verklaart dan dat “ieder voor zichzelf” moet leven. We zijn familie. Net zoals elk gezin leden van verschillende leeftijden en capaciteiten bevat en niet compleet is wanneer iemand ontbreekt, zo is het ook met de familie van God.
Je hebt de kerk nodig en de kerk heeft jou nodig. Je wordt geen lid van de kerk na het uitspreken van huwelijksgeloften; je wordt lid bij je doop. Dus of we getrouwd zijn of single: we zijn allemaal delen van het lichaam. Dit is iets wat we ons allemaal goed zouden moeten herinneren. Met die gedachte in mijn achterhoofd wil ik graag enkele van de worstelingen in het alleen zijn bespreken en hoe alleenstaanden en de rest van de Kerk deze dingen samen kunnen aangaan. Als één lid van het lichaam van Christus lijdt, lijden we allemaal (1 Korintiërs 12:26), dus dit is belangrijk voor ons allemaal.
Jezelf incompleet voelen
Alleenstaanden kunnen worstelen met het niet voldoen aan hun eigen verwachtingen, en aan de verwachtingen van anderen.
Mensen in onze kerken trouwen vaak op jonge leeftijd, dus dit is de onuitgesproken verwachting die we allemaal hebben. Als we niet (snel) tot een huwelijk komen, dan vragen we ons af wat er mis is met ons, en beginnen we te denken dat anderen waarschijnlijk hetzelfde denken. Deze combinatie van onze eigen teleurstelling en die van anderen, betekent dat sommige vragen en opmerkingen ons behoorlijk pijnlijk kunnen raken.
Voor een lange tijd had ik het gevoel (en soms nog steeds) dat ik niet aan ieders verwachtingen voor mijn leven voldeed, dat ik niet op gelijke hoogte stond met de rest van de wereld. Het was pas toen ik me realiseerde dat ik niet hoéfde te voldoen aan de verwachtingen van anderen – mijn enige vereiste is om voor God te leven zoals Hij gebiedt – dat ik een genadige houding begon te ontwikkelen ten opzichte van dingen die sommigen zeiden die me vroeger raakten (ik heb nog een lange weg te gaan). Het bloed van de Heere Jezus maakt ons compleet – door Hem voldoen we nu aan Gods normen. En aangezien dit zo is, waarom zou het dan uitmaken aan welke eisen anderen jou onderwerpen?
Daarom moeten we de ondoordachte opmerkingen van anderen vergeven.
Sommige mensen zijn oprecht onwetend en realiseren zich niet dat vragen als “Waarom ben je nog steeds vrijgezel?” pijn doen. Bid elke ochtend om een genadige geest wanneer je opstaat. Glimlach, en reageer met vriendelijkheid op zo’n pijnlijke opmerking. En vertel je pijn aan God.
De rest van de Kerk kan hiér beter in zijn. Opmerkingen als “Waarom is een aardige man zoals jij niet getrouwd?” komen zelden over als een compliment, maar eerder als een herinnering aan je vrijgezelle vriend van wat er ontbreekt. Hij zou waarschijnlijk graag getrouwd willen zijn, maar God heeft een andere weg voor hem in gedachten. We begrijpen dat je wilt dat we gelukkig zijn. Bedankt. Maar ons eraan herinneren wat we missen is niet behulpzaam. In plaats daarvan, moedig singles aan waar ze nu zijn. Heeft een vrijgezel je een maaltijd gebracht nadat je baby was geboren? In plaats van te zeggen hoe gelukkig haar toekomstige man zal zijn, uit je dankbaarheid en complimenteer haar kookkunsten.
De eenzaamheid doorbreken
Alleenstaanden worstelen met eenzaamheid. Dit is deels hun eigen schuld en deels die van iedereen. “Hoe kan het mijn schuld zijn? Ik kan er niets aan doen dat ik alleen ben!” vraag je je af. Nou, je bent deel van een geestelijke familie (de kerkelijke gemeente) dus ga gemeenschap met hen hebben! Niet alleen met de andere alleenstaande mensen van jouw leeftijd, maar ook met de weduwen, kinderen, oudere mensen, getrouwde stellen – allemaal. Als lid van de kerk ben je verantwoordelijk voor haar opbouw en welzijn. Wees niet zelfgericht. Ga er niet vanuit dat anderen als eerste contact met jou moeten opnemen.
Wees gastvrij door mensen in je huis uit te nodigen (ja, alleenstaande mensen kunnen hele gezinnen uitnodigen voor de lunch op zondag) en door bereid te zijn naar hun huizen te gaan, zelfs als het betekent dat je alleen gaat.
Wees moedig.
Maar wat betreft de rest van de kerk?
Onthoud, een alleenstaand persoon kan niet zijn of haar eigen metgezel zijn.
Altijd alleen zijn is niet gezond of wijs, dus moet de gemeente alleenstaanden omarmen. Omarm hen in je hart, gesprekken, huizen en families. Dit betekent interesse in elkaar tonen en elkaar niet benijden. De alleenstaande persoon moet misschien leren om aan een jonge moeder te vragen of haar nieuwe baby in de nacht doorslaapt. De jonge moeder zou de alleenstaande kunnen vragen wat het in het weekend heeft gedaan.
Ik heb heel familiair contact met onze predikant en zijn familie. Dat ontstond toen mijn broer (met wie ik bijna twee jaar heb samengewoond) trouwde. De dominee vertelde me toen dat ik altijd welkom was om langs te komen.
Sommige momenten tijdens de week kunnen eenzamer zijn dan andere. Vraag ernaar. Misschien zijn vrijdagavonden moeilijk. Probeer juist samen op die momenten iets te gaan doen.
Gekend zijn
Eenzaam zijn als alleenstaand persoon gaat niet alleen over thuis alleen zitten op een zaterdagavond met een bak chips, een boek en een doos tissues (hoewel dat er deel van kan uitmaken). Het gaat ook over dat niemand je kent. Dit is iets wat we geneigd zijn te vergeten. God gaf Eva aan Adam als een hulp, omdat hij alleen was (Genesis 2:18). Ze hielp hem niet alleen fysiek, maar ook geestelijk en emotioneel. Alleenstaande mensen hebben dat niet. Onze zielen voelen zich eenzaam. Dit is een strijd die – naar ik geloof – ons niet zal verlaten tot we de Hemel bereiken, wat eigenlijk een goede zaak is. De eenzaamheid van mijn ziel heeft me er meer toe aangezet om me naar God uit te strekken dan welke andere reden dan ook. God begrijpt je hart en Hij is dichterbij dan je je kunt voorstellen. Dus breng alle verdriet en worstelingen bij Hem.
Hij is de enige die de eenzame leegte in je hart tot overvloed kan vullen.
Daarom is het belangrijk om Zijn beloften in je herinnering te brengen, zelfs wanneer je emoties het er niet mee eens zijn.
Ik begrijp dat iedereen deze vorm van eenzaamheid in zekere mate heeft, maar bij alleenstaanden kan het anders zijn. Als je getrouwd bent, heb je je echtgenoot om op een diep niveau mee te kunnen praten. Een alleenstaande kan het gevoel hebben dat je niemand hebt om op terug te vallen.
Niet elke dag is een eenzame dag, natuurlijk. Ga er dus niet van uit dat de alleenstaanden die je kent op dit moment dringend behoefte hebben aan een hart tot hart gesprek bij een kopje warme chocolademelk. Wees je er gewoon van bewust dat de strijd er is. Bid alsjeblieft dat Jezus degene zal zijn die ons vervult en dat we tevreden zullen zijn in Hem.
Genade is de sleutel
Het maakt niet uit welke kerk je bezoekt, hij zal vol zitten met zondaars. Dat betekent dat er mensen zullen zijn die je irriteren en je gevoelens kwetsen, en jij zult hetzelfde doen bij anderen. Zie je er tegenop om in gesprek te gaan met gemeenteleden of in andere groepen? Haal diep adem en bid om genade. Besluit dan om geïnteresseerd te zijn in anderen. Verheug je in hun vreugdes en probeer hun strijd te begrijpen. Stel vragen. Geef om hun leven.
Nu we het toch over gemeenschap hebben, wil ik ook nog even wijzen op gastvrijheid. De geboden van de Bijbel zijn aan de Kerk gegeven. Gastvrijheid is daarom een vereiste voor zowel alleenstaande als voor getrouwde personen. Dit vraagt moed van alleenstaanden. Mensen uitnodigen in je huis is intimiderend.
Ik raad je aan om meer dan één familie tegelijk uit te nodigen. Ik weet het, dat betekent meer mensen die een stoel en eten nodig hebben. Maar hoe meer mensen er zijn, hoe meer ze met elkaar kunnen praten, terwijl jij het eten bereidt of doet wat je moet doen.
Naar het huis van iemand anders gaan vereist ook moed. Sinds ik het ouderlijk huis heb verlaten, heb ik veel dingen alleen gedaan: naar de kerk gaan, bruiloften bijwonen, kraambezoeken, enzovoorts. Al deze dingen kunnen erg ontmoedigend zijn. Wat ik dan altijd doe? Ik probeer te onthouden dat Jezus bij me is en dat ik niet alleen ben. Ik praat met Hem midden in een ongemakkelijk gesprek en glimlach met Hem om de gekte van een jong gezin.
Huwelijksfeest van het Lam
Op een dag zal de hele kerk – bestaande uit ontelbare generaties en mensen van verschillende leeftijden, mentale vermogens, rassen en huwelijksstatus – de Bruid van Christus vormen bij het huwelijksfeest van het Lam. De kerk, als een wonderlijke familie, wordt door onze Heere ‘Zijn Bruid’ genoemd. Terwijl we uitkijken naar Zijn terugkeer, bidden we of Hij ons de genade geeft om samen in eenheid en liefde te leven. En moge Hij ons zegenen met vreugde terwijl we proberen elkaar en onze Koning te dienen.
Het oorspronkelijke artikel is te vinden in het blad Reformed Perspective. Rebecca Korvemaker is single en geeft haar perspectief op single zijn en het gemeenteleven.
