Leestijd: 4 minuten

Een christen is iemand die Christus belijdt. Maar hoe doe je dat, in een wereld die zo vijandig is tegen het christelijk geloof? Er is veel ergernis, zeker ook vanwege de boodschap van huwelijkstrouw en seksuele reinheid. En toch… als christenen ergens een gelegenheid hebben om zichtbaar te getuigen, dan juist hier! Hoe zou dat kunnen?

Zegen in nood

Wat een zegen heeft God ons gegeven in Zijn Woord en in Zijn kerk. Een zegen die bedoeld is om door te geven: ‘Ik zal […] u zegenen […] en wees een zegen’. Dat wij tot zegen zijn, daar zit de samenleving verlegen om.

Vorige week verscheen er onderzoek over de ernst van eenzaamheid. Deze week verscheen er onderzoek over stress onder werkenden. Allebei hebben ze te maken met uiteenvallende gezinnen.

Nu lijken onderzoeken natuurlijk preciezer dan ze zijn. Maar iedereen merkt het ook in de praktijk. Op scholen buiten de Bijbelgordel is het niet ongewoon dat de helft van de kinderen gescheiden ouders heeft en dus de rust van het ene ouderlijk gezin mist. Velen kennen littekens vanwege één of meerdere verbroken relaties. Veel ouderen in verzorgingstehuizen missen aanspraak: ze hebben maar weinig kinderen, en die wonen ook nog eens ver weg en zijn druk.

Zijn wij dan zo perfect? Bepaald niet: ook in kerken is er veel loos. Tegelijk is het verschil onmiskenbaar, bijvoorbeeld (laat ik het bij mijn eigen waarneming houden) tussen een verzorgingshuis op Urk en één in Dronten, tussen een reformatorische basisschool op Urk en een naamchristelijke basisschool nabij Lemmer.

De rol van kerk en gezin  

Een opmerking van Herman van Wijngaarden zet ons op het spoor van de zegen die kerk en gezin kunnen uitdelen. De voorman van Hart van Homo’s merkte op: ‘Mensen horen graag bij de lettergemeenschap [lhbtq+, MvR], zoals ik het noem. Het geeft identiteit. Het is namelijk aantrekkelijk om bij een groep te horen.’ Mensen hebben behoefte aan een gemeenschap. Velen zoeken die bij de ‘lhbtq-community’ omdat ze die niet (meer) gevonden hebben in kerk, familie en dorp.
Wat is het dan belangrijk dat die er wél is! Wanneer een kerkelijke gemeente werkelijk een gemeenschap is, heeft ze iets wat in onze tijd node gemist wordt. Ook in de eerste christelijke gemeente functioneerde het al zo. Juist bij een gemeente waar gemeenschap heerste kwamen er dagelijks bekeerlingen bij (Hand. 2:47, 5:14). En Tertullianus schrijft de beroemde woorden: ‘Ziet hoe lief zij elkaar hebben!’

Nee, het gaat niet goed wanneer dit het enige is wat de kerk te bieden heeft. In Handelingen klinkt duidelijk dat het hart van de gemeente ligt bij het Evangelie. Maar dit Evangelie wordt zichtbaar in de liefde. Het is een rijke zegen als dat ook nu zo is!

Concreet

Enerzijds is dit een gegeven: waar levende christenen zijn, daar is gemeenschap en daar is het getuigenis. Anderzijds vraagt dit wel om onze inzet. Ik wil dit nu concretiseren voor twee levensterreinen:

Gemeente

Het raakt in de eerste plaats de gemeente. Is dit slechts een groep mensen die ’s zondags (‘toevallig’) bij elkaar in dezelfde kerk zitten? In dat geval zal de omgeving weinig van de gemeente merken. Hooguit zal men zich ergeren aan klokgelui en parkeeroverlast. Het Bijbelse beeld van een gemeente is echter anders. Ten diepste is deze een huisgezin (1 Tim. 3:15). De Family Bible Church heeft dit zelfs doorgevoerd in de naamgeving. Zo ver hoeven we niet te gaan, maar we hebben wel deze visie op de gemeente nodig.

In een gemeente die als gezin functioneert ligt een grote zegen voor gemeenteleden die zich anders eenzaam zouden kunnen voelen (bijvoorbeeld omdat zij niet getrouwd zijn). Tegelijk ligt hierin wervingskracht naar buiten toe. Meer dan eens hoorde ik van gemeenteleden, dat zij in het ziekenhuis te horen kregen: ‘Hoe kom je aan zó veel kaarten!’ In zo’n reactie lag verbazing, en ook iets van jaloersheid, van hunkering: ‘Waren er maar zo veel mensen die naar mij omkeken…’

Gezin
Het raakt ook gezinnen. Terwijl de wereld enerzijds vaak laatdunkend doet over levenslange trouw, ‘een sliert kinderen’ en ‘moeders die niet werken’ is er anderzijds zo’n verlangen naar de warmte die een goed gezinsleven geeft. ‘Het lijkt me wel erg gezellig’ kun je regelmatig horen. Of onlangs (buiten Urk): ‘Wij gaan echt niet ons leven lang bij elkaar blijven, maar ik vind het wel erg ontroerend dat opa en oma al zestig jaar getrouwd zijn!’

Daarom, koester de grote waarde van het gezin. Laten vaders zich inzetten om hun gezin te onderhouden en het voor te gaan in de dienst van de Heere. Laten moeders doen wat mogelijk is om zolang de kinderen jong zijn onvoorwaardelijk thuis te zijn. Laten zij beiden zich niet schamen om het ontvangen van (veel) kinderen te zien als een zegen. Tegelijk is het zo nodig om goed voorbereid het huwelijk in te gaan en, wanneer zich strubbelingen voordoen, hulp in te schakelen. Het huwelijk is daar kostbaar genoeg voor, en een gezinszegen is een veelvoudige zegen!
Maar hoe kunnen anderen hierin delen? Sowieso, wanneer we ons niet volstrekt terugtrekken in eigen bubbel worden gezinnen gezien. Maar hoe mooi kan het ook zijn als gezinnen werkelijk gastvrij zijn. Juist een moeder die altijd thuis is kan een toevluchtsoord zijn voor eenzamen in de wijk of voor kinderen uit gebroken gezinnen. En mantelzorg en vrijwilligerswerk zijn voor iemand die niet de druk heeft van een halve of hele baan buitenshuis ook eerder in beeld.

Om wat uit te stralen hoef je niet aan een ideaalplaatje te voldoen. Dat doen anderen ook niet, en dat verwacht niemand van je. Het kostbaarste wat je geven kunt is echte liefde. Die valt niet direct op maar blijft niet ongezien. Toen ik jong was had mijn moeder een fase waarin ze het gevoel had dat ze steeds tekort schoot. Wat deed het haar goed toen een vrouw verderop in de straat tegen haar zei: ‘Hebben jullie vijf kinderen? Wat vind ik dat knap van je!’ Wie weet kun je na zo’n opmerking zeggen: ‘Ik doe het met liefde, en die liefde heb ik ontvangen van mijn God!’

---

Gepubliceerd: 18-10-2024