Mijn man is weer thuis. Hij is bijna een maand weg geweest om les te geven in Noord-Kenia aan een groep predikanten-in-opleiding. Ik was dus alleen thuis met onze vier kinderen, voor het eerst zó lang. Het leverde me nieuwe inzichten op.
We hechten terecht veel waarde aan het gezin. We leven echter in een gebroken wereld. Dat betekent dat ouders er soms alleen voor staan. Wellicht is één van de echtgenoten gestorven of is er sprake van echtscheiding. Misschien ligt de opvoeding grotendeels of geheel bij één ouder vanwege ziekte/handicap. Misschien heeft één van beide ouders een baan waarbij hij/zij regelmatig langdurig van huis is.
Wat de reden ook is, het is niet eenvoudig om alles alleen te doen. Alleen met de kinderen aan tafel, ze alleen naar bed brengen, niet vergeten de container aan de straat te zetten en alleen beneden opruimen. Voor mij was dit slechts tijdelijk, en was mijn man niet daadwerkelijk weggevallen. Dat is voor velen anders en dan komt echt alles op één paar schouders neer. Hoe combineer je werk, huishouding en opvoeding? Deze ervaring heeft mijn ogen geopend voor de uitdagingen waar alleenstaande ouders voor staan.
Ik kijk echter vooral met veel dankbaarheid terug op deze periode, omdat ik zo gesteund werd door onze gemeente. Tijdens de wekelijkse prayer meeting en de zondagse eredienst werd er voor mijn man gebeden, maar ook voor mij en de kinderen. Vriendinnen uit andere delen van Engeland stuurden berichtjes dat ze regelmatig voor me baden. We werden uitgenodigd om te komen eten. Velen drukten me op het hart dat wanneer ik oppas nodig had, ze dat graag wilden doen. Hechte christelijke vriendschappen maakten dat ik helemaal niet het gevoel had dat ik er alleen voor stond.
Röntgenfoto
In de laatste week van mijn mans afwezigheid viel één van onze dochters uit het klimrek. Ze moest naar de spoedpost voor een röntgenfoto van haar voet. Ik besefte toen hoeveel mensen er zijn op wie ik terug kon vallen, ondanks dat mijn man in Afrika was en onze familie in Nederland woont. Van de speeltuin reden we naar een echtpaar in de gemeente, die een soort opa en oma voor onze kinderen zijn. Daar werd de inmiddels blauwe, opgezwollen voet van een icepack voorzien. Vervolgens gingen we naar een huisarts uit de gemeente (die in Gods voorzienigheid thuis was) die bevestigde dat een röntgenfoto nodig was. Daarna kwam een vriendin thuis op de andere kinderen passen en zo kon ik met onze dochter naar de spoedpost.
Het was een prachtig voorbeeld van hoe de Heere Zijn liefde toont door mensen heen. Toen ik heel laat die avond dankbaar op de bank zat – de voet was niet gebroken – ontving ik een berichtje: wat moet het moeilijk voor je geweest zijn dat je man nu niet thuis was. “Ja en nee”, dacht ik bij mezelf: “Ik voel me vooral gezegend met zoveel liefdevolle zorg van broeders en zusters in de Heere.”
