In 1969 had een mooie tweedejaarsstudent genoeg leugens in zich opgenomen om bedrogen te worden; ze dacht dat seks voor het huwelijk noodzakelijk was om de compatibiliteit te meten. Het vriendje met wie ze al sinds de middelbare school een relatie had, was graag bereid haar te helpen.
Dit experiment leverde tastbare resultaten op: een crisiszwangerschap, een verlating in plaats van een verloving, en een buitenechtelijk kind. Mijn vader gaf mijn moeder zijn bescherming niet, noch gaf hij mij zijn naam. Ik kende zijn liefde noch zijn discipline. Ik was een onwettig kind; in de hardere taal van weleer: ik was een klootzak.
Onwettige kinderen
Tegenwoordig hebben kinderen in Amerika een vier keer grotere kans om in omstandigheden als de mijne geboren te worden . Hoe dankbaar ben ik om te zien dat mannen en vrouwen die getroffen zijn door de ‘valse en loze beloften’ van de seksuele revolutie, de broodnodige steun krijgen – vooral vrouwen in crisiszwangerschappen – binnen de Kerk. Door die omhelzing aan te bieden, wordt pastorale zorg niet gescheiden van de erkenning van de waarheid van zonde, berouw, Gods barmhartigheid en de weg voorwaarts in geloof en discipelschap. Dan is er (in het algemeen) geen vraag naar compromissen op het gebied van de christelijke seksuele ethiek. Dan wordt je doorgaans ook niet geconfronteerd met beschuldigingen van het niet tonen van barmhartigheid en liefde. Deze situaties benadrukken in ieder geval de wijsheid van Gods grenzen rond seks.
Pastoraal werkers en christenen hebben de opdracht verlossend te reageren op de objectieve zegening van een kind in moeilijke, niet ideale omstandigheden. Bij heteroseksuele immoraliteit blijft dit tamelijk duidelijk.
Maar door een vreemde gang van zaken hebben de natuurlijke onvruchtbaarheid en de vraag naar onvruchtbare seks van de Seksuele Revolutie geleid tot een nog productievere manier om ‘onwettige’ kinderen onder Gods volk voort te brengen, of op zijn minst Zijn kinderen als zodanig te behandelen. De Bijbel is duidelijk: onze goede en liefdevolle Vader corrigeert en “geselt elke zoon die Hij ontvangt.” (Hebr.12:6). Als zonen en dochters geen discipline hebben, worden ze niet als geliefde erfgenamen behandeld, maar als onwettige kinderen. Het tolereren van seksuele zonde is geen blijk van liefde of gerechtigheid; het is een minder goede behandeling van mensen dan op basis van hun waardigheid vereist wordt. Heteroseksuele zonden worden soms niet voldoende aangepakt. Maar mensen met homoseksuele gevoelens of LHBT’ers worden juist veel zwaarder beoordeelt.
Getrokken door de Vader
Op de universiteit gaf ik elke poging om het christelijk geloof te praktiseren op en identificeerde ik mij openlijk als lesbienne. Na jarenlang te hebben gevochten en mijn lesbische gevoelens te hebben weerstaan, leek de overgave eraan een tijdje zoet. Maar God achtervolgde mij, en uiteindelijk kon ik Hem niet ontkennen. Ik wist dat ik me moest bekeren. Op de laatste ‘officiële’ date die ik had met een vrouw voordat ik me uiteindelijk overgaf, sprak ik over mijn geloofsstrijd. Ze antwoordde: “Dit zijn de jaren 90! De Kerk moet met haar tijd meegaan!” Ik schudde mijn hoofd. Mijn vriendin begreep niet dat de Bijbelse leer over deze kwestie onveranderlijk is, omdat het de waarheid is die door God Zelf is gegeven.
Afgelopen oktober, dezelfde week dat paus Franciscus openheid betuigde voor het zegenen van mensen die in een homoseksuele relatie leven, haalde Andy Stanley, leider van de evangelische megakerk, de krantenkoppen vanwege zijn verwarrende standpunt over homoseksualiteit. Met verdriet dacht ik aan zijn vader, wijlen Charles Stanley, aan een serie preken over de Romeinen en aan een rit van vijf uur naar Little Rock.
Op een weekend, slechts een paar maanden na mijn bekering, ging ik de stad uit toen mijn ex-vriendin was teruggekeerd en mij wilde zien – een letterlijke ‘vlucht voor jeugdige lusten’. Ik luisterde onderweg naar Arkansas naar de preken van Charles Stanley op. Hierdoor kwam ik tot een dieper begrip van het sterven aan mijn oude zelf en het nieuwe leven in Christus waartoe God mij riep , niet alleen het oude leven. Toen ik terugkwam, leerde ik Romeinen 6, 7 en 8 uit mijn hoofd, en ik oefende mij in het gehoorzamen van Christus.
Een ontrouwe moeder
Dat was dertig jaar geleden. Nu gaat een groot deel van de Kerk inderdaad ‘met de tijd mee’. Nu zijn er talloze denominaties en kerken waar ik een ‘zegen’ zou kunnen ontvangen en de bevestiging dat ik mag blijven die ik ben. Op sommige plaatsen is de christelijke seksuele ethiek geheel verworpen en vervangen. In andere landen blijft de officiële leer van de Kerk bestaan, maar wordt deze voortdurend ondermijnd door een ‘meelevende’ pastorale praktijk. Geen van beiden is echter zo liefdevol als de liefde van God de Vader.
Wat is dat voor kerk die zondaars niet oproept tot bekering en verlossing op het gebied waar het morele strijdtoneel van de cultuur en van het individuele leven het hevigst is: seksuele integriteit? Een gecompromitteerde of een misleide. Zo’n kerk behandelt haar leden als mensen “die lijden aan wellustige hartstocht, die God niet kennen” (1 Thess.4:5). Hun taak is echter hen op te roepen om als geliefde kinderen “hun lichaam te bezitten in heiliging en eer.” (1 Thess.4:4). Zijn degenen die zich aangetrokken voelen tot hetzelfde geslacht en diverse andere verleidingen, geen erfgenamen van dezelfde belofte? Dragen wij niet dezelfde waardigheid en verantwoordelijkheden tegenover God – als Zijn geliefde kinderen? Behoren wij tot een andere klasse? Zijn wij niet geroepen tot heiliging?
Geleid door de Vader
Jarenlang na mijn excursie in Arkansas heb ik geprobeerd te groeien in christelijk discipelschap, terwijl ik met God wandelde in een celibataire ongehuwde staat. Geloof me als ik zeg dat dit een hobbelige weg was, inclusief de verleiding door een oudere vrouwelijke raadgeefster in de kerk waar ik destijds naar toe ging. Jaren later ging ik naar de graduate school en vond een rijke christelijke gemeenschap met trouwe mentoren. Met hun hulp heb ik de seksuele en relationele integriteit vergroot. Die jaren waren eerlijk gezegd pijnlijk en toch echt vol vreugde.
Maar toen ik begin dertig was, raakte ik me opnieuw in een vriendschap verstrikt. Ondanks mijn verlangen dat het puur en gezond zou zijn, was mijn hart niet goed geordend. Er was sprake van verleiding, en dus van een ‘bijna aanleiding tot zonde’. Ik kon het niet ontkennen. Toen ik voelde dat de Heere mij riep om deze vriendschap voorgoed op te geven, verzette ik me. “Kunnen we niet gewoon meer grenzen stellen? Er moet een andere manier zijn!” Ik huilde terwijl ik met God onderhandelde. Dan Zijn zachte fluistering: “Er is geen betere manier.” Ik huilde. En door Zijn genade gehoorzaamde ik.
Een goede Vader leidt zijn kinderen weg van dingen die hen schade toebrengen. “Wie de Heer liefheeft, bestraft Hij.” Een goede Vader leidt zijn kinderen ook naar het goede. Tot mijn grote verbazing trouwde ik slechts een paar jaar later. Wat als ik in die relatie was gebleven en opnieuw verstrikt was geraakt? Als ik op dat moment in mijn leven niet gehoorzaamd had, zou ik waarschijnlijk niet getrouwd zijn. Wat als ik in een kerk was geweest die paren van hetzelfde geslacht zegende? Of een kerk die compromissen sloot door ‘celibataire verbintenissen’ te zegenen? Ik huiver als ik eraan denk dat mijn dierbare kinderen (nu 38 en 41 jaar) dan nooit geboren zouden zijn.
Behandel ons als wettige kinderen
Ik bezocht eens een expliciet LHBT-bevestigende kerk. Daar zag ik in de glas-in-loodramen symbolen van een verbintenis van hetzelfde geslacht voor zowel mannelijke als vrouwelijke paren, samen met het symbool voor een verbintenis van het andere geslacht. Het zonlicht stroomde naar binnen en verlichtte hen zo dat ze allemaal dezelfde prachtige tinten op het altaar aan de voorkant van het heiligdom wierp. Drie mogelijkheden voor menselijke seksuele relaties, allemaal gepresenteerd als gelijkwaardig, heilig en geldig. Het zou bijna onmogelijk zijn om hiervan niet in de war te raken. Nu worden deze valse symbolen, van Atlanta tot Italië, in steeds meer christelijke kerken aanvaard.
In het licht van de recente gebeurtenissen, waarbij alles door een LGBT-glas-in-loodlens lijkt te zijn gegoten, is het onmogelijk geworden om niet in verwarring te raken. Bijna 30% van de jongvolwassenen van Generatie Z identificeert zich nu onder de LGBTQ+-regenboog . Pastoors, wilt u de polyamorist, de panseksueel en alle oneindige identiteitsmogelijkheden die het plusteken impliceert, bevestigen? Of spreek je de waarheid die onlosmakelijk verbonden is met liefde? Alleen dan zal uw kerk een “veilige ruimte” voor hen zijn.
O christelijke pastors en kerken, die proberen lief te hebben, wij zijn geen bastaardzonen en -dochters. Wij zijn jongens en meisjes, mannen en vrouwen, gemaakt naar het beeld van God. We zijn ook mede-erfgenamen, geroepen om te wandelen op een manier die Zijn hoge roeping waardig is. Uit liefde voor God, Die Vader is van ons beiden, behandel ons dienovereenkomstig.
Amy E. Hamilton, PhD, is onderzoeksmedewerker en een gelukkig getrouwde moeder van twee schoolgaande kinderen. Eerder schreef ze onder het pseudoniem Jean C. Lloyd. Website: amyhamilton.org. Dit artikel verscheen in juni 2024 op Christian Post.
