Afgelopen week is er in Engeland een volgende stap gezet in de legalisering van hulp bij zelfdoding.
Wat me opviel in het debat in het Lagerhuis, was de nadruk op de persoonlijke ervaringen van mensen. Kim Leadbeater, de ontwerpster van het voorstel, begon haar pleidooi met een drietal hartverscheurende verhalen. Deze situaties waren volgens haar “het resultaat van de status quo”. De verhalen maken indruk. Lagerhuislid voor de Conservatieven Andrew Mitchel beschrijft hoe hij met tranen in zijn ogen heeft geluisterd naar verhalen uit zijn achterban. Zij vertelden hem over geliefden die een pijnlijke en onwaardige dood waren gestorven. Dit heeft zijn mening over hulp bij zelfdoding volledig veranderd.
Keuzevrijheid als het hoogste goed
De nadruk op persoonlijke ervaring werd vervolgens opgevolgd met een oproep voor keuzevrijheid: terminale patiënten die niet langer dan zes maanden te leven hebben, moeten de keuze krijgen voor hulp bij zelfdoding. De overheid moet artsen toestemming geven om mensen te assisteren om hun eigen dood te bewerkstelligen.
De organisatie Dignity in Death (“waardigheid in sterven”), liet de gangen van de metro rondom het parlementsgebouw volhangen met posters. Hier stond bijvoorbeeld op: My dying wish is to know I have a choice, my father didn’t. If I cannot stay, let me choose how I go1.
In een individualistische samenleving die autonomie en persoonlijk geluk het hoogste goed acht, is dit een volstrekt logische redenering. Als je echter individuele ervaringen en keuzevrijheid leidend maakt in wetgeving, dan begeef je je op glad ijs. Als individuen zijn we onderdeel van een samenleving. Daarom dragen we niet alleen verantwoordelijkheid voor onszelf, maar ook voor elkaar. De verhalen die gedeeld werden over mensen die zwaar lijden, raken diep; het maakt dat we huilen met hen die huilen (Rom. 12:15).
Echter, is het wijs om deze categorie mensen het recht te geven op hulp bij zelfdoding? Zodra dat recht bestaat, zullen er nieuwe groepen opstaan met hun eigen schrijnende verhalen, die zich beroepen op het recht om hulp te ontvangen bij zelfdoding. Zien we dat in Nederland ook niet in de stijgende aantallen van mensen die euthanasie ontvingen voor psychische nood, de discussie rond voltooid leven, en de zelfdodingscapsule?
Door te stemmen voor hulp bij zelfdoding liet het Britse Lagerhuis zien dat het recht van het individu om te kiezen belangrijker wordt geacht dan de waardigheid van het leven zelf. In de woorden van een tegenstander van de wet, Lagerhuislid Danny Kruger: “De Rubicon was slechts een smalle stroom, maar aan de andere kant ligt een hele andere wereld – een slechtere wereld, met een heel ander idee over menselijke waardigheid.” Met andere woorden, als we dit pad in slaan is er geen weg meer terug.
Waardevol
Ieder mensenleven heeft waarde omdat ieder mens naar Gods beeld geschapen is (Genesis 1:26-28). Het is niet aan ons om op Gods troon te gaan zitten en te besluiten dat wij het nu wel genoeg vinden, welk pijnlijk verhaal daar ook achter schuilgaat. Niemand kan onze laatste vijand (1 kor 15:26), de dood, ontwijken. Laten we daarom wijzen op de Goede Herder (Psalm 23:4). Laten we ook hulp bieden om deze zware laatste levensfase goed te kunnen dragen.
