Ik weet niet of het u ook is opgevallen, maar de aanhangers van allerlei ‘progressieve’ standpunten lijken vaker vrouwen dan mannen te zijn. De indieners van de anti-conversie wetgeving? Vier vrouwen, één man. De vakjury van de Miss Holland verkiezing die een transvrouw verkoos? Vijf vrouwen, twee mannen. Zo zijn er meer voorbeelden te noemen. Het is een maatschappelijke trend die inmiddels waarneembaar is. Vooral in de generatie 18-24 jaar zien we dat vrouwen in de westerse wereld progressiever zijn dan mannen.
Ik denk dan: Waarom juist de jonge vrouwen? De meeste van deze ‘progressieve’ ideeën zijn vrouwonvriendelijk. Bijvoorbeeld, de gedachte “transvrouwen zijn vrouwen” betekent de uitholling van de term vrouw (want wat is een vrouw dan eigenlijk?) én benadeelt vrouwen in het echte leven door mannen in vrouwenruimtes, gevangenissen en sport binnen te laten. Zelfs abortus, wereldwijd door veel vrouwen gezien als een vrouwenrecht, benadeelt vrouwen door het selectief aborteren van – wereldwijd – vooral meisjes.
Waarom zijn vrouwen voorstander van een ideologie die schadelijk voor ze is? Heeft het te maken met een misplaatst gevoel van empathie? Vrouwen hebben, over het algemeen, meer empathisch vermogen dan mannen. Progressieve ideeën leunen voornamelijk op het gevoel van het individu: #bekind. Zijn jonge vrouwen daar bovengemiddeld gevoelig voor?
Emotionele manipulatie
Een recent boek van Allie Beth Stuckey, een Amerikaanse christelijke schrijfster en podcaster, heet “Toxic Empathy” (giftige empathie). Daarin beschrijft ze hoe progressief gedachtegoed gebruikmaakt van emotionele manipulatie. “Als je echt een liefdevol christen was dan zou je transgenders wel accepteren.”, “God is toch liefde, waarom zou Hij dan niet houden van álle mensen, ongeacht hun seksualiteit.”, “Als je niet accepteert hoe ik me voel dan voel ik me niet veilig bij jou.” Empathie is het vermogen om jezelf te verplaatsen in iemands situatie; om te voelen wat zij voelen. Volgens progressief gedachtegoed zal dit altijd leiden tot acceptatie, en acceptatie is liefde. De gedachte dat alleen empathie en acceptatie je een liefdevol mens maakt, drijft (vooral) vrouwen ertoe om een schadelijke ideologie aan te hangen.
Voor christenen zorgt de nadruk op empathie en acceptatie als de enige juiste uiting van liefde ervoor dat we zonden niet meer durven te benoemen. Dit heeft ernstige gevolgen[1]. Mensen kunnen in hun pijn namelijk dingen geloven of vereisen die onjuist, onwijs of zelfs schadelijk zijn.[2] Empathie in de huidige interpretatie betekent dat we daar niets van kunnen zeggen omdat de pijnlijke gevoelens oprecht zijn.
Ik denk dat (jonge) vrouwen daar extra gevoelig voor zijn. We willen liefdevol zijn en als liefdevol gezien worden. De verleiding om dan te zwijgen, zelfs wanneer de ervaren pijn leidt tot zonde en schade, is groot. Maar empathie hoeft helemaal niet altijd te leiden tot acceptatie en is zeker niet hetzelfde als liefde. Bijbelse liefde houdt in dat we emoties altijd toetsen aan wat God openbaart. Hij bepaalt wat goed en liefdevol is. Empathie wordt zondig en schadelijk op het moment dat we daaraan voorbij gaan. Durven wij de leugens in de gedachten en gevoelens van een naaste aan te wijzen en er Bijbelse waarheid tegenover in de plaats te zetten?
[1] Allie Beth Stuckey, Toxic Empathy, page 17: “That’s the danger of being led by empathy rather than by truth-filled love. You latch on to what sounds and feels good rather than what is good, often to the detriment of the very people you think you’re trying to help.”
[2] Allie Beth Stuckey, Toxic Empathy, page 10: “Putting yourself in someone’s shoes may help you feel their pain, but their pain isn’t determinative of what’s true or false, right or wrong. A person for whom you feel empathy may, in their pain, believe or demand things that are untrue, unhelpful, and even harmful. We can empathize with the pain of withdrawal for a drug addict, for example, but it would be cruel to give them the heroin they crave”
