Ik denk dat met de komst van de smartphone en sociale media een nieuwe set problemen is ontstaan die qua schaalgrootte nauwelijks vergelijkbaar zijn met de problemen van het pre-smartphone tijdperk. Vooral op het gebied van relaties en seksualiteit zijn deze ontwikkelingen, mijns inziens, vooral negatief.
Was het vroeger ook gewoon om een meisje dat je leuk vindt te vragen of je haar naakt mocht zien? Of om ongevraagd je broek voor haar naar beneden te doen? Dat lijkt me niet. Toch blijkt het vragen en versturen van naaktfoto’s ook op christelijke en reformatorische scholen inmiddels relatief normaal.
Zou het vóór de ontwikkeling van Snapchat of Instagram voor een pedofiel net zo makkelijk zijn geweest om tientallen meisjes te chanteren en misbruiken? Nee toch? Of wat te denken van sextortion, waarbij naaktbeelden niet zozeer gebruikt worden voor eigen bevrediging maar om geld van slachtoffers af te troggelen. Ook dit was voor de ontwikkeling van de smartphone – die camera hè – en digitale platforms onmogelijk op deze schaal.
Waarom christelijke jongeren zwijgen
Jonathan Haidt, auteur van het boek Generatie Angststoornis, publiceerde afgelopen week een lang onderzoeksartikel over Snapchat.* In dit artikel schrijft hij dat Snapchat 10.000 meldingen krijgt van sextortion per maand. Dat zijn waanzinnige aantallen, maar dit is slechts het topje van de ijsberg. En dan gaat het alleen nog maar over Snapchat. Soms zijn de slachtoffers zo wanhopig dat ze zelfmoord plegen.
Het probleem is zo wijdverbreid dat Albert Mohler onlangs alarm sloeg tijdens een speciale aflevering van zijn podcast “The Briefing”. Hij geeft aan dat juist jongens uit christelijke gezinnen vatbaar zijn voor deze vorm van afpersing. Zij weten dat het maken en versturen van een seksueel getinte naaktfoto verkeerd is en zullen dus geneigd zijn erover te zwijgen. Ze weten beter en toch kunnen sommigen de verleiding niet weerstaan. Ze denken namelijk dat ze benaderd worden door een meisje dat hen aantrekkelijk vindt. Wanneer blijkt dat de naaktfoto in handen van criminelen is gevallen die om geld vragen, slaat de paniek toe. Zullen ze zich gedwongen voelen om te betalen? Of erger, zijn ze geneigd om uit schaamte de hand aan zichzelf te slaan? Of weten ze dat ze bij hun ouders terecht kunnen; dat er, naast de erkenning van zonde, ook genade zal zijn?
Alléén in de achterbuurt
Dit vergt open gesprek, maar ook daadkrachtig optreden. Jonathan Haidt schrijft: “Hier is een eenvoudige manier om te bepalen of een online platform veilig is voor kinderen: kunnen kinderen in contact komen met anonieme, onbekende volwassenen? Als het antwoord ja is, liggen er allerlei gevaren op de loer. Ouders zullen heel terughoudend moeten zijn en kinderen deze platforms alleen laten gebruiken wanneer deze grondig worden herzien.”
We zouden onze kinderen nooit een hele dag achterlaten in een achterbuurt. We zullen de online omgeving van onze kinderen daarom ook grondig moeten checken. En, mijns inziens, het gebruik van smartphone en sociale media zo lang mogelijk uitstellen. Zolang we onze kinderen niet alleen zouden laten reizen, hebben ze ook in de online wereld – waar ze per definitie alleen doorheen reizen – niets te zoeken.
Willemien Gunnink-Janssen woont met haar gezin in Engeland. Haar man is predikant.
* Heeft u kinderen die Snapchat gebruiken maar u bent Engels niet machtig? Ik raad u van harte aan het artikel via translate.google.com te vertalen en te lezen. Voor een korter artikel, met de focus op sextortion via Snapchat: https://unherd.com/newsroom/big-tech-has-no-answer-to-snapchats-sextortion-crisis/
