Bijbelgetrouwe christenen zijn nooit heel enthousiast geweest over universele rechten en vrijheden voor mensen. Vorige generaties verhieven hun stem tegen de ‘Universele verklaring van de rechten van de mens’. Ook waren ze geen voorstander van bijvoorbeeld ongebreidelde vrijheid van meningsuiting. Hun gelijk wordt meer en meer bewezen.

In 1948 aanvaardde de algemene vergadering van de Verenigde Naties de ‘Universele verklaring van de rechten van de mens’. Veel Bijbelgetrouwe christenen in Nederland hadden er echter moeite mee. Niet zozeer omdat burgers, ten opzichte van overheden en elkaar, niet bepaalde basisrechten zouden moeten hebben. Dat is op zichzelf genomen legitiem. Maar zij misten de notie dat gevallen mensen jegens hun Schepper alle rechten verloren hebben. Ook moeten burgerlijke rechten altijd genormeerd zijn door Gods Woord. Bovendien vonden zij mensenrechten een zaak van soevereine natiestaten, niet van een wereldorganisatie zoals de VN.

Geen slagboom tegen de waanzin
Groen van Prinsterer (1801-1876) doorzag in zijn tijd al scherp wat het probleem was van het concept van mensenrechten zoals dit opkwam ten tijde van de Franse Revolutie. Hij schrijft in zijn Handboek der geschiedenis van het vaderland: “Zodra gezag en recht niet van boven afkomt, heeft het van beneden zijn oorsprong. Het berust op willekeur en afspraak; het is conventioneel … Zodra dit goddelijk recht der overheid (droit divin), zodra de soevereiniteit bij de gratie Gods wordt geloochend, zodra er geen legitimiteit is, geen recht op onwankelbare grondslag, maar legaliteit, een recht dat enkel op de wisselvalligheid der menselijke wet rust, dan is er tegen de Revolutie, ook in haar uiterste waanzin, geen slagboom. … Aangevangen met de verklaring der rechten van de mens, zal de Revolutie niet ophouden, eer men de rechten Gods erkent.”

Van alles wordt een mensenrecht gemaakt
Wat dit betekent wordt in onze tijd duidelijker. Organisaties die zich bezighouden met mensenrechten rekken de definitie hiervan steeds verder op. Men zet zich momenteel in voor abortus als mensenrecht. In Frankrijk werd recent als eerste land ter wereld het recht op abortus opgenomen in de grondwet. In het Europees Parlement werd onlangs een resolutie aangenomen om abortus als grondrecht in de Europese Unie te verankeren. Een onvoorstelbare omkering van Goddelijke wetten: moord als grondrecht!

Ook de LHBTIQ-beweging zet wereldwijd in op het verankeren en afdwingen van haar ideologie door middel van mensenrechten. ‘Transrechten zijn mensenrechten’ stelt Amnesty International. Dat geldt volgens deze organisatie voor iedereen. Ook voor kinderen. Wettelijke geslachtserkenning moet een snel, toegankelijk en transparant administratief proces zijn, uitsluitend gebaseerd op iemands eigen verklaring. Naast het recht op moord op kinderen in de moederschoot moet er dus ook het recht op zelfverminking zijn.

Of om nog een ander voorbeeld te noemen: onlangs stelde het Europees Hof voor de Rechten van de Mens 2500 gepensioneerde Zwitserse vrouwen in het gelijk. Deze vrouwen, stapten naar het Hof om meer bescherming tegen klimaatverandering af te dwingen van hun eigen overheden, en bijna dertig andere landen. Want laks klimaatbeleid schaadt hun mensenrechten, is de redenering. Het Hof stelde hen in het gelijk. Opwarming van de aarde zorgt voor hittestress, en daarmee komt het recht op een veilig privé en familieleven op de tocht te staan. Afwezigheid van klimaatstress bij burgers als mensenrecht!  

Rechten en vrijheden
Rechten gaan gewoonlijk hand in hand met vrijheden. Vrijheden geven immers de ruimte om rechten uit te oefenen. Rechten en vrijheden zijn twee kanten van dezelfde munt. Ook hier geldt: vanouds zijn christenen geen voorstanders van ongebreidelde vrijheden. Vrijheden moeten begrensd worden door de Tien Geboden. Om een voorbeeld te geven: vrijheid van meninguiting is goed, maar Gods Naam mag niet gelasterd worden.

Merkwaardig genoeg is bij vrijheden momenteel sprake van een omgekeerde beweging. Tot tien jaar geleden was bijvoorbeeld de vrijheid van meningsuiting in veel westerse landen vrijwel ongebreideld. Soms tot verdriet van christenen. Nu is er een beweging naar inperking hiervan. Het doel is echter hetzelfde als de verruiming van mensenrechten: ruim baan voor nieuwe ideologie.

Daarom is er bijvoorbeeld een toenemende aandacht van veel regeringen voor ‘hate speech’. In Europa zijn er volgens ADF International inmiddels honderden wetten op dit vlak van kracht. Wat dat betekent ondervindt de Finse Parlementariër Paivi Räsänen. Ze heeft al vijf jaar te maken met strafrechtelijke vervolging vanwege Bijbelse uitspraken over homoseksualiteit. Nadat ze in november in hoger beroep werd vrijgesproken besloot de aanklager opnieuw in hoger beroep te gaan bij het Hooggerechtshof. Eind vorige week besloot het hof deze zaak in behandeling te nemen. Haar zaak is het topje van de spreekwoordelijke ijsberg. Op dit moment spelen er volgens ADF wereldwijd 79 actieve rechtszaken op het gebied van vrijheid van meningsuiting.

Blijven belijden
Christenen moeten bidden om moed en trouw om staande te blijven in een wereld waar rechten en vrijheden om het geloof te belijden worden ingeperkt. Organisaties zoals ADF International en mensen zoals Paivi Rassanen laten zien hoe christenen daar ook praktisch vorm aan kunnen geven. Paivi hoopt haar ervaringen te delen op onze conferentie op 26 juni. Een mooie gelegenheid om het uit haar eigen mond te horen.

Gepubliceerd: 26-04-2024