Leestijd: 3 minuten

“Ik worstelde met seksuele onreinheid. Ik wilde het wel en ik wilde het niet. Dan verviel ik steeds weer in de zonde. Totdat ik het een keer deelde met een goede vriend. Hij helpt me nu bij het strijden en het helpt mij om te volharden.”

Het is de roeping van de kerk en van ieder christen om te blijven bij de waarheid van Gods Woord. Die waarheid moet vervolgens ook zichtbaar worden in onze levenswandel. Dat geeft altijd strijd. Voor sommige christenen wel heel bijzonder, omdat ze een leven leiden dat haaks staat op de waarheid die ze ten diepste geloven.

Ik denk aan die jongen die gelooft dat God wil dat hij rein leeft, maar het niet kan laten om regelmatig pornografie te kijken. Of aan die jongeman met een homoseksuele gerichtheid die al jong de Heere Jezus mocht leren kennen en Hem wil volgen, maar nu concreet in verleiding is gekomen om een homoseksuele relatie aan te gaan. Ik denk aan dat echtpaar dat gelooft dat het Gods bedoeling is om als gezin in harmonie met elkaar te leven, maar in de praktijk is er geregeld ruzie in hun gezin. Vele christenen leiden zo een leven waarin ze een sterke kloof ervaren tussen wat ze leren en hoe ze leven.

Medestrijder

Een krachtig hulpmiddel dat daarbij heel dienstbaar kan zijn is het principe van ‘onderlinge verantwoording’. Dit houdt in dat je een broeder of zuster zoekt die je vraagt om een medestrijder te zijn. Je belooft aan deze persoon om volstrekt eerlijk te zijn, en je spreekt elkaar geregeld over die dingen waar je mee worstelt. Dat kan bijvoorbeeld seksuele onreinheid zijn, of problemen in je huwelijk of gezin. Maar het principe van onderlinge verantwoording is veel breder toepasbaar. Ook bij matheid in het geestelijke leven, bij de moeiten van het moederschap, bij verachtering in de genade, bij slordigheid in de dagelijkse omgang met God, of bij strubbelingen in de bediening van een ambtsdrager, kan dit principe zeer helpend zijn.

Bijbels

Onderlinge verantwoording is een voluit Bijbels principe. In Prediker 4: 9-12 lezen we dat iemand alleen heel kwetsbaar is. Als er een tweede is, kan die ander hem oprichten, als hij komt te vallen. Dit Bijbelgedeelte wordt (terecht!) vaak toegepast op het huwelijk. Maar het is ook breder toepasbaar voor relaties onder christenen. Ook Jakobus spreekt over onderlinge verantwoording als hij schrijft: Belijdt elkaar de misdaden, en bidt voor elkaar, opdat gij gezond wordt (Jak. 5: 16). We moeten onze zonden belijden voor de Heere, maar óók voor elkaar. Ook dat is een probaat middel om geestelijk gezond te worden.

Transparant

Een derde Bijbelwoord waarin we ‘onderlinge verantwoording’ tegenkomen is het bekende Bijbelvers uit 1 Johannes 1:7. Daar staat: Maar indien wij in het licht wandelen, gelijk Hij in het licht is, zo hebben wij gemeenschap met elkander, en het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde. Vele christenen kennen de bekende klank van dit vers, omdat het zo helder spreekt over de reinigende kracht van het bloed van Christus. Dat kostbare bloed is van onschatbare waarde!

In dit vers staat echter nog één ding dat vaak over het hoofd wordt gezien. Dat zijn de woorden: zo hebben wij gemeenschap met elkaar. Johannes wijst hier op een belangrijk middel dat dikwijls wordt onderschat: de onderlinge gemeenschap. Het is een vorm van onoprechtheid als we de indruk wekken dat we een christelijk leven leiden, terwijl de werkelijkheid anders is. Wandelen in het licht betekent hier: transparant leven, eerlijk zijn, geen masker dragen.

Hardnekkig

Er zijn veel ware christenen die werkelijk gekocht zijn met het bloed van Christus, maar die in hun leven toch worstelen met hardnekkige zonden. Met lauwheid, met verachtering in de genade, met een kwijnend gebedsleven. Misschien wel met een zondige verslaving of met schadelijke patronen in hun gezin of hun huwelijk. Hoe komt het dat velen hier jarenlang mee voort kunnen tobben, zonder dat er veel verandert? Zou het kunnen zijn omdat we niet in praktijk brengen wat Johannes hier schrijft: zo hebben wij gemeenschap met elkander… Dikwijls dragen we onze lasten alleen en tobben we voort, terwijl de Heere een betere weg wijst: openheid, een goed gesprek met een broeder of zuster. Gedeelde smart is halve smart, gedeelde vreugde is dubbele vreugde.

Wandeling

Hoe kunnen we deze onderlinge verantwoording in praktijk brengen? Vraag iemand om je medestrijder te zijn. Een vriend(in), een familielid, een broeder of zuster uit de gemeente. Spreek af om elkaar geregeld te spreken of een wandeling te maken, bijvoorbeeld minstens één keer per maand. Bevraag elkaar dan op je christelijke leven en op de dingen waarmee je worstelt en láát je bevragen. Wees op deze manier werkelijk de hoeder van je broeder (of zuster). Een christen strijdt nooit alleen.