Dat is de droeve conclusie die Robbert aan het eind van deze documentaire trekt. Is Robbert ver weg? Of zit hij misschien voor je in de kerk of bij jou in de klas?

Robbert lijkt nu op grote afstand te staan van de kerk en de omgeving waarin hij opgroeide. Is hij zelf die kant opgegaan? Of heeft zijn omgeving hem die kant op geduwd, de deur gewezen? Dat laatste te stellen gaat je mogelijk wat te ver. Robbert kan niet het verwijt maken dat er geen aandacht voor het onderwerp homoseksualiteit was tijdens zijn jeugd. Maar mogelijk wel op de manier waarop. In deze reactie op de documentaire een paar gedachten. Als eerste de spiegel die Robbert ons voorhoudt. En vervolgens aandacht voor een vraag die wellicht naar boven zal komen: Wat moeten we hiermee, kunnen we het wel goed doen?

Zwijgen
We mogen ‘dankbaar’ zijn met het inkijkje dat Robbert geeft. Hij denkt duidelijk met totaal andere gedachten terug aan zijn middelbareschooltijd dan het Driestar College. Tijdens zijn Driestar periode realiseerde Robbert zich: dit gaat niet over, dit is wie ik ben. Het trof ons dat de school er zo naast zat. Denken we misschien te snel dat het wel goed gaat met de ander?
Had de school niet voldoende oog voor Robbert? Had Robbert zelf aan de bel moeten trekken? Je bent misschien geneigd dat te stellen. Dan komt de school er in ieder geval met schone handen vanaf.
Toch willen we hierin Robbert verdedigen. Robbert benoemt in de documentaire hoe hij tegen een vriendje zei dat hij, als hij een meisje was geweest, wel verliefd had kunnen worden op hun judoleraar. Het spreekt me aan dat een kind dit gewoon uitspreekt. Hij is zich er niet bewust van dat die gevoelens mogelijk fout gevonden worden.
Wanneer is dit veranderd in Robberts leven? Wanneer is tot hem door gaan dringen dat zijn gevoelens anders zijn? Enerzijds is het logisch dat Robbert in de puberteit net als andere pubers zijn kinderlijke onbevangenheid kwijtraakte. Maar als hij tot de conclusie komt dat hij er nooit met iemand over kan praten, of dat hij er niet mag zijn, is er wel iets ‘mis’. Hoe kun je dit voorkomen? Kan het veilig zijn, of kan dit nooit? Wat is er nodig voor veiligheid?

Kwetsbaar
Het is jammer dat Robbert zelf weinig aandacht besteedt in de documentaire aan een antwoord op deze vragen. Hier volgen wat overwegingen. Robbert geeft aan terughoudend te zijn om zijn zwakheden te laten zien. Toch willen we hem én zijn omgeving, als ouders, familie en destijds klasgenoten, docenten en kerk, aanraden om zich kwetsbaar op te stellen. Als Robbert zijn ervaringen zou delen, zou hij zich wellicht makkelijker kunnen verbinden en empathie kunnen krijgen.
In het gesprek over homoseksualiteit moet nooit te makkelijk over het onderwerp gepraat worden. Mijd het onderwerp niet. Als je erover praat, en zeker richting tieners, laat de homo dan niet iemand ver weg zijn. Praat alsof hij/zij hoort wat je zegt. Stel dat een goede vriend of vriendin hiermee loopt, zou hij/zij dat tegen jou vertellen? Of zou hij/zij dat tegen zijn/haar klasgenoot vertellen? En wat zou je doen als iemand tegen jou vertelt dat hij/zij zich aangetrokken voelt tot hetzelfde geslacht? Hoe waren de gesprekken bij jullie aan de keukentafel over deze documentaire (als het erover ging)? Hoe heeft je zoon of dochter die met homoseksuele gevoelens te maken heeft deze woorden aangehoord? Op welke manier spraken leerlingen op school hierover? En wat deed je daar als docent mee? Dus als je over homoseksualiteit spreekt, vergeet dan de homo zelf niet.

Kleine Robberts
De term ‘kleine Robberts’ wordt door Robbert zelf geïntroduceerd in de talkshow RENZE op 12 december. Robbert vertelt dat er leerlingen zijn die zijn situatie herkennen in hun eigen leven en hierover contact met hem zoeken. Dat zijn ook leerlingen die nu op onze reformatorische middelbare scholen zitten. Robbert kan dus echt heel dichtbij zijn. Of beter gezegd: Robbert is dichtbij. Wat heb jij de ‘kleine Robberts’ te bieden? Laat jij zien dat een leven met God begerenswaardig is? Of krijgt een ‘kleine Robbert’ toch het gevoel: ik mag er niet zijn?

God op #1
Robbert benoemt heel scherp waar het ‘probleem’ zit. Er zijn mensen voor wie God op nummer één staat. Voor Robbert geldt dat niet, hij trekt zelfs aan het einde van de documentaire de conclusie ‘God is niet voor mij’. God op één is iets heel positiefs, maar helaas ervaart Robbert dat niet zo. We wensen en bidden dat God voor hem op nummer 1 mag komen, en dat hij mag ontdekken dat God er ook voor hem is. Maar ook dat ‘kleine Robberts’ en Robbert zelf mogen ervaren dat ze geliefd worden door mensen voor wie God op nummer één staat.

Werkgroep Struggel
Dit artikel is geschreven door Werkgroep Struggel. Ervaringen als die van Robbert zijn de aanleiding geweest om deze werkgroep op te richten. Wij weten persoonlijk hoe het is om als christen de zoektocht rondom homoseksualiteit af te leggen. Dat brengt zeker uitdagingen met zich mee, maar is Gode zij dank ook hoopvol. Wij zijn er om ‘kleine Robberts’ en anderen met vragen over dit onderwerp te helpen. We luisteren graag naar jouw verhaal en denken graag mee. Neem dus gerust contact met ons op via [email protected] of https://struggel.nl/.