“Er is geen put zo diep dat Gods liefde je niet zou kunnen bereiken”, schrijft Laura Perry in haar boek ‘Een transgender komt thuis’. In dit soms hartverscheurende, maar tegelijk hoopvolle levensverhaal worden we deelgenoot gemaakt van de lange weg die Perry heeft bewandeld naar de transformatie die zij uiteindelijk werkelijk nodig bleek te hebben: een nieuwe schepping worden in de Heere Jezus Christus.
Dit boek leest alsof Laura Perry op een dag is gaan zitten en in een lange ruk haar levensverhaal heeft uitgeschreven. Het boek is dan ook beslist geen systematische en analytische beschouwing over transgenderisme, maar een aangrijpend levensverhaal, verteld vanuit het perspectief van de hoofdpersoon. Tijdens het lezen voelt het soms alsof Perry tegenover je zit en je persoonlijk verteld wat zij heeft doorgemaakt. Dit persoonlijke aspect komt op momenten soms echt rauw ‘binnen’, vooral door Perry’s openheid. Ze deelt de diepe gevoelens, duistere gedachten en de soms uiterst pijnlijke ervaringen uit haar verleden tot een punt waar de lezer zich misschien wat ongemakkelijk gaat voelen. Voor wie zich echter enigszins wil inleven in wat Perry heeft meegemaakt, en waarom ze ‘man’ worden als oplossing zag voor haar problemen, is deze inkijk in haar leven onmisbaar.
Zonde en gebrokenheid
Lezende door de eerste helft van het boek kun je je moeilijk aan de indruk onttrekken dat Perry’s jeugd en jong-volwassenheid in vele opzichten problematisch is. Zo schrijft ze o.a. over haar worsteling met haar zelfbeeld, misbruik op jonge leeftijd, de disfunctionele relatie met haar moeder, haar verslaving aan pornografie en seks, invloed van satanisme, de hinder van chronische gezondheidsproblemen en hoe ze zich soms laat (mis)leiden door een verwrongen beeld van God en het geloof van haar ouders. Er is veel aan de hand in het leven van Perry, die uiteindelijk besluit om een fysieke transitie te ondergaan in de hoop dat een mannelijke identiteit haar rust zal brengen in alles wat zij doormaakt. Ze komt echter achteraf tot de bittere conclusie dat dit niet het geval is. Deze hele gang van zaken roept bij de lezer de vraag op hoe Perry in dit alles is begeleid. Ze gaat hier niet heel diep op in, behalve dat ze duidelijk aangeeft dat er bij haar nooit officieel een medische diagnose was vastgesteld t.a.v. haar genderdysforie op het moment dat ze besluit om met hormoontherapie te starten en zodoende haar ‘overgang’ inzet.
Met dit in het achterhoofd valt Perry’s insteek met dit boek op qua toon en inhoud: nergens krijg je het gevoel dat Perry zichzelf de rol van slachtoffer aanmeet of dat ze de oorzaak van haar problemen louter wijt aan haar omstandigheden. Integendeel, Perry verschuilt zich in eerste instantie niet achter iets of iemand in de wijze waarop ze in diepste zin de kern van haar problemen in het verleden duidt. Haar eigen zonde en rebellie tegen God zijn, volgens haar, de rode draad geweest in de duistere fasen van haar leven. Ze presenteert een beeld van een gekwelde tiener en jonge vrouw die wanhopig probeert om, buiten God om, een identiteit te creëren waarin ze eigenwaarde en innerlijke rust kan vinden. Daarin gaat ze zover dat ze haar vrouw-zijn ontkent in de hoop dat een mannelijke identiteit haar de vervulling zal geven die ze zoekt. De pijnlijke conclusie die Perry zelf trekt is dat dit niet alleen een heilloze weg is geweest, maar dat haar handelen in dit alles een verwoestende uitwerking op haar leven heeft gehad. Al die tijd heeft ze, soms moedwillig, een leugen nagestreefd die haar uiteindelijk geen voldoening en rust heeft gegeven, maar vooral pijn en ellende.
Perry’s nadruk op de destructieve invloed van zonde in haar leven, met gebrokenheid en verwijdering van God als gevolg, is vaak direct en confronterend. Treffend schrijft ze: “Velen van ons moeten op een punt komen waarop we totaal gebroken en wanhopig zijn. Dit is een goede zaak. We moeten vaak gebroken zijn om werkelijk berouw te hebben.” Deze ontnuchterende boodschap zal menigeen aan het denken zetten en voor sommigen lastig te verteren zijn. Het is overigens niet zo dat Perry hiermee de complexe realiteit van haar worsteling zomaar wegwuift. Nergens wekt ze de indruk dat de kernachtige diagnose van haar eigen probleem een simpel en klip-en-klaar proces is geweest. Ze beschrijft een traject dat jaren heeft geduurd, met diepe dalen, onzekerheid, pijn en soms intens verdriet waarin gebrokenheid en zonde met elkaar verweven zijn en waar ze, zonder ingrijpen van God, niet uit was gekomen. Ze is realistisch, maar met haar insteek lijkt ze een duidelijk doel voor ogen te hebben: de lezer te wijzen op en te waarschuwen voor het destructieve karakter van zonde.
Een andere Hoofdpersoon
Hoewel ‘Een transgender komt thuis’ zich focust op het rauwe levensverhaal van Laura Perry, wordt in de loop van het boek steeds duidelijker wordt is dat zij niet de enige hoofdpersoon is in het verhaal. Uit de persoonlijke verhalen en ervaringen van Perry zien we langzaam maar zeker de hand van een liefdevolle God in werking die steeds meer naar de voorgrond treedt; een God die haar nooit uit het oog verloren heeft en aan wie Perry zich, temidden van alle complexiteit, gebrokenheid en zonde, uiteindelijk definitief overgeeft in berouw en gehoorzaamheid. Dat Gods ingrijpen voor Perry vergaande consequenties heeft, weet ze schitterend te vangen in de quote: “Ik besefte nog niet welk leven Hij mij zou geven in ruil voor mijn dood.”. Ze beschrijft vervolgens het lange, soms pijnlijke proces van herstel, genezing en heiligmaking waarin het voor Laura Perry gaandeweg duidelijk wordt wat het betekent om met Christus te leven en te sterven aan jezelf. In Christus is zij een nieuwe schepping, vindt zij uiteindelijk het ware leven en haar ware identiteit. Een belangrijke consequentie hiervan is, zo schrijft ze, dat ze ‘niet meer hoeft te doen alsof ze een man is’.
Hoopvol
Het feit dat ‘Een transgender komt thuis’ een persoonlijk getuigenis betreft roept wellicht de vraag op in hoeverre Laura Perry’s perspectief in algemene zin te betrekken is op mensen die worstelen met genderdysforie. Laura Perry’s verhaal is inderdaad persoonlijk en in die zin uniek, maar we zouden het boek tekort doen om het daarbij te laten (daar zou Perry het overigens zelf mee eens zijn). Perry’s openheid over haar eigen verleden leidt in ieder geval tot begrip voor de complexiteit en de vele factoren die een rol kunnen spelen in de worsteling met genderdysforie. Dit zet bovendien aan om mensen die worstelen met hun identiteit in liefde en met begrip te benaderen, zonder (zoals ze zelf aangeeft) daarbij de waarheid van Gods Schepping teniet te doen. Ook worden we bewust gemaakt van het feit dat deze wereld (kwetsbare) mensen vaak lege en valse oplossingen voorschotelt (bijv. vrije seks, pornografie, gender ideologie, etc.) die op zijn best alleen maar kortstondig verdoven, maar in feite alleen maar schade berokkenen. Daarnaast laat Perry’s verhaal zien dat herstel mogelijk is, maar dat het een lang proces kan zijn, waarin steun, geduld, begrip en liefde nodig is, maar waarin boven alles gebed en vertrouwen in God leidend moeten zijn.
Wat echter het sterkst blijft resoneren in Laura Perry’s boek is dat het ons ondubbelzinnig wijst op de gebrokenheid van ons bestaan in deze in zondige gevallen wereld. We hebben weliswaar allemaal een eigen levensverhaal, maar we zijn allen in onze natuur aangedaan door de zonde en dat is niet zonder gevolgen. We hebben uiteindelijk allemaal nodig om een nieuwe schepping te worden in Christus. Perry laat ons echter zien dat God nooit afwezig is ons levensverhaal en Hij in Zijn liefde mensen niet zomaar loslaat…wat we ook hebben meegemaakt en waar we ons ook bevinden…en dat is een uiterst hoopvolle gedachte.
De Nederlandse vertaling van Laura Perry’s boek is sinds medio 2022 beschikbaar. Deze vertaling is mede mogelijk gemaakt door Bijbels Beraad M/V. Dr. M. Klaassen (lector) en Laurens van der Tang (voorzitter van Bijbels Beraad M/V) schreven een verhelderende inleiding. Perry’s verhaal is verder uitgebreid aan de orde gekomen in artikelen, boekuitgaven en symposia vanuit Bijbels Beraad M/V. Vorig jaar is zij geïnterviewd door Dr. B Zuidam.
