Leestijd: 3 minuten

In de afgelopen tijd gaf het Nederlands Dagblad herhaaldelijk aandacht aan de uit Amerika overgewaaide ‘reinheidscultuur’ (‘purity culture’). Lector Maarten Klaassen schreef hier eerder een commentaar over. Recent kreeg het onderwerp opnieuw aandacht van het ND, in het kader van enkele kritische artikelen over Heart Cry. Zo’n cultuur zou met name voor vrouwen erg schadelijk zijn, volgens de Amerikaanse ervaringsdeskundige Linda Kay Klein.

Volgens Anna Looije is het een uiting van welvaartsevangelie. ‘Volg de regels en je wordt gelukkig. Voor sommigen werkt het. Voor heel veel mensen werkt het niet.’ In feite trapt volgens haar de reinheidscultuur in dezelfde valkuilen als de seculiere cultuur waar ze zich tegen verzet, namelijk een obsessie met seks.

Nu is het maar de vraag in hoeverre het terecht is om Amerikaanse toestanden te projecteren op de Nederlandse situatie. Bovendien, achter de kritiek schuilt vermoedelijk een dieperliggend bezwaar, namelijk dat het überhaupt verkeerd is om seks voor het huwelijk af te keuren.   

De notie dat seksualiteit bedoeld is voor het huwelijk is echter van alle tijden, en zonder meer Bijbels. Voor veel Bijbelgetrouwe christenen is dit (terecht) een vanzelfsprekend gegeven. Dit voor te stellen als ‘schadelijk’ is onzin. Juist het omgekeerde kan veel schade opleveren.

Hoe ver mag je gaan?

Maar als je dat standpunt onderschrijft, ben je er dan? Veel christelijke stelletjes blijven met de vraag zitten: hoe ver mag je dan eigenlijk wél gaan? Is alles toegestaan, zolang je maar geen gemeenschap hebt, of moet je op een bepaalde manier afstand bewaren?

Wie rondneust op een website als Refoweb constateert dat hierover door jongeren veel vragen worden gesteld, en dat er kennelijk grote behoefte is aan duidelijkheid op dit punt. Tegelijk blinken de antwoorden die gegeven worden vaak niet altijd uit in helderheid. Iedere situatie is anders en je moet hierin met elkaar je eigen weg vinden, zo lijkt zo ongeveer het motto.

Eenvoudige gedragsregel

Dan is het belangrijk dat er duidelijker richting gewezen wordt. Aletta de Pater stelt in haar boek ‘Bijbelse relatievorming in de 21^e eeuw’ een duidelijke lijn voor. Ze maakt onderscheid tussen intimiteit en seksualiteit. Er kan lichamelijke intimiteit zijn zonder seksuele opwinding. Die bestaat ook tussen bijvoorbeeld ouders en kinderen, of broers en zussen. ‘Vóór het huwelijk kun je lichamelijk wel intimiteit delen met elkaar, maar niet seksueel actief zijn’, zegt zij. Als intimiteit een seksuele stimulans geeft, moet je er vandaan blijven.

Dat lijkt me een goede, eenvoudige gedragsregel. Vrij vertaald: elkaar een hand geven, de hand om elkaars schouder leggen, elkaar een zoen geven, of een knuffel, is prima. Maar blijf weg van alles wat seksueel opwindend is, zoals het betasten van geslachtsdelen, boven of onder de kleding. Daaronder valt ook het bij elkaar binnendringen, bijvoorbeeld tongzoenen.

Daarnaast is het natuurlijk belangrijk om niet-uitdagende kleding te dragen, en om gelegenheden te mijden waardoor je voor de verleiding zou kunnen bezwijken, of die aanleiding kunnen geven tot praatjes (1 Thess. 5: 22). Denk aan met elkaar slapen op dezelfde kamer of met zijn tweeën op vakantie gaan.

En tenslotte: het is goed om dit bij het aangaan van een relatie expliciet met elkaar te bespreken en afspraken te maken. Dan kun je elkaar ook aan die afspraken houden.

Er is zou veel meer over dit onderwerp te zeggen zijn. Maar het zou al grote winst zijn als deze eenvoudige basisregel breed ingang zou vinden in christelijk Nederland.

Dat is bepaald geen kwestie van het volgen een bepaalde Amerikaanse cultuur, maar van een willen leven naar Gods geboden. Als dit wordt geframed als ‘purity culture’, laat dat helaas vooral zien hoever sommige christenen zich van de Bijbel als norm verwijderd hebben.

---

Gepubliceerd: 16-06-2023