“Wij vullen elkaar aan, mijn vrouw en ik. Ik zeg wat er moet gebeuren en zij stemt ermee in.” Is dit wat bedoeld wordt met ‘complementair zijn? Op een Bijbelse manier complementair-zijn laat iets zien van Christus en Zijn gemeente.
De discussie over de verhouding tussen man en vrouw gaat vaak over de termen ‘complementair’ en ‘egalitair’. Complementair betekent dat man en vrouw elkaar in hun eigenheid aanvullen. Egalitair betekent dat man en vrouw volstrekt gelijk zijn. De ‘egalitairen’ leggen het complementair-zijn uit alsof de man bepaalt en de vrouw gehoorzaamt. Dit is echter niet wat de Bijbel bedoelt. Laten we kijken naar verschillende manieren waarop ‘complementair-zijn’ zich uit.
Vrouwenhaat: De man laat zijn verlangens gelden, de vrouw onderwerpt zich.
Hoewel dit het meest in de gedachten komt van degenen die zich in het egalitaire kamp bevinden, staat dit het verst af van het Bijbelse beeld van ‘complementair-zijn’. Helaas verwerpen velen, gewond door een geschiedenis van vrouwenhaat, alle hiërarchie in hun gezin op basis van hun ervaring.
Als ik eerlijk ben, zijn zowel mijn vrouw als ik getrouwd met een onbewuste toewijding aan dit soort relaties, en de resultaten waren niet alleen persoonlijk verwoestend, maar ook tegen het Evangelie. Jezus laat Zijn persoonlijke verlangens nooit boven zijn bruid uitkomen.
MATRIARCHIE: De vrouw laat haar verlangens gelden, de man onderwerpt zich.
Hoewel ik betwijfel of iemand dit publiekelijk zou onderschrijven, is het helaas een vast patroon in veel christelijke gezinnen. In dit model verwart de man zwakte met zachtmoedigheid en wordt hij, in plaats van zijn vrouw te eren, verbitterd en afstandelijk (in feite onteert hij haar).
Jezus was niet zwak, maar zachtmoedig. Hij maakte zich sterk om het goede voor Zijn bruid te zoeken en was daarin niet passief.
PRAGMATISME: We laten allebei onze verlangens gelden, en we winnen allebei .
De reden dat dit zo ideaal klinkt, is dat het zo idealistisch is. De waarheid is dat we niet de tijd, energie en middelen hebben om van alle kleine dingen in het leven te proberen een ‘win-winsituatie’ te maken. Ik wil eraan toevoegen dat dit ook niet veel lijkt op de manier zoals Christus ons het huwelijk voorstelde.
Jezus kwam niet naar de aarde met de boodschap: “Haal er maar uit wat je eruit kunt halen; dat doe Ik ook.” Als je in je huwelijk ‘doet wat het beste werkt samen’ (heel pragmatisch dus), ontken je daarmee het doel van het huwelijk. Het doel van het huwelijk is niet om ervoor te zorgen dat het met allebei goed gaat, maar om het beeld te vertonen van Christus en Zijn kerk aan een toekijkende wereld (Ef. 5:23). Met de pragmatische benadering ben je nog steeds bezig om je eigen, persoonlijke verlangens zoveel mogelijk te verwezenlijken.
NAIVITEIT: We zullen het nooit oneens zijn.
Jezus riep ons op om vredestichters te zijn, en dat in de kerk. Dit veronderstelt dat er conflicten zullen zijn en veronderstelt een niet-passieve benadering. We zijn niet geroepen om vredeshandhavers te zijn, maar om makers, wat betekent: we hebben werk te doen.
Een snelle lezing van het Nieuwe Testament zou ons van deze naïeve benadering moeten bevrijden. Jezus had een conflict met zijn bruid, terwijl Hij volmaakt is. Je zou dus kunnen zeggen: als er geen conflict is, is er iets mis.
Lees ook: Persoonlijke behoeften niet centraal in het huwelijk?
Wat is de ware aard van de liefde? Is dat, zoals in onze tijd en cultuur gezegd wordt, ‘dat aan al je persoonlijke behoeften en verlangens wordt voldaan’? Nee. We vernietigen ons huwelijk juist, zolang als we die centraal laten staan. God heeft het huwelijk namelijk niet met deze bedoeling ingesteld. In dit artikel willen we er twee redenen voor aandragen.
DEMOCRATIE: We laten allebei onze verlangens gelden, en iemand wint.
De waarheid komt vanzelf boven, zegt het democratische stel. Alleen bestaat er geen echte ‘waarheid’ over de vraag of we een ijsje of een pizza moeten gaan eten. Geen enkel argument kan hier uitsluitsel geven. Er is geen “juist” antwoord op de vraag of we naar Californië of Timboektoe moeten verhuizen – dit zijn moreel neutrale kwesties. Laat ik een controversieel voorbeeld geven: er bestaat geen echte waarheid over de vraag of het huis schoon of rommelig moet zijn. We hechten hier belang aan, omdat we onze persoonlijke voorkeur inherent als goed beschouwen; we maken hier een regel en stellen die regel ook aan anderen.
Bovendien lijkt dit in niets op Christus en de kerk. Let erop dat ik niet zeg dat we onze verlangens niet tegen elkaar moeten uitspreken: het communiceren van onze verlangens is eigenlijk een investering, geen afboeking. Het is een compliment om te zeggen: “Ik heb je nodig.” Maar zeggen: “Daarom moet je dit doen” is in alle opzichten duidelijk verkeerd.
KOUDHEID: Geen van ons laat onze verlangens gelden, en niemand onderwerpt zich.
Het is duidelijk dat wanneer je dit punt hebt bereikt, er sprake is van bitterheid en dat de hele huwelijk op niets uitgelopen is. Jezus maakt Zijn verlangens aan ons kenbaar, en Hij nodigt ons uit om onze verlangens aan Hem over te brengen. Dus dit is ook radicaal anti-evangelie. Dit is hoe je omgaat met een kamergenoot; het lijkt in niets op het Hooglied-scenario.
ABSURDITEIT: We laten allebei de wens van de ander gelden, en niemand onderwerpt zich.
Dit komt het dichtst in de buurt van het echte complementair-zijn, maar het enige minpunt is dat het absurd is. Ik geloof dat CS Lewis er in The Four Loves op wijst: twee mensen zitten aan een eettafel en beiden blijven erop aandringen dat zij de thee van de ander zal inschenken. Dit heeft volgens hem minder te maken met liefde; het is juist absurde valse nederigheid. Het mooie van complementair-zijn is dat het erop lijkt, behalve dat het ons niet naar absurditeit leidt.
COMPLEMENTAIR: We laten allebei wens van de ander gelden, en de vrouw onderwerpt zich.
Bij een recente beslissing die mijn vrouw en ik namen, werd het duidelijk dat onze verlangens met elkaar in conflict waren. Wat voor de één uitstekend geschikt was, bleek voor de ander verschrikkelijk te zijn. Zonder jullie de details te besparen, werd het ons allebei duidelijk hoe ironisch de situatie was: mijn vrouw stond erop dat we de dingen op mijn manier zouden doen. En ik stond erop dat we de dingen zouden doen op een manier die het beste voor haar was.
En omdat we complementair zijn, heb ik uiteindelijk ‘gewonnen’: ik heb haar verlangens boven de mijne laten gelden.
Torenspits
We kunnen lang debatteren of een huwelijk complementair of egalitair zou moeten zijn. Maar zonder dat we het weten kunnen we iets nastreven wat heel ver bij de bedoeling van ‘complementair-zijn’ vandaan ligt. Echt complementair-zijn, als afspiegeling van Christus en Zijn gemeente, lijkt op twee mensen die naar elkaar toe leunen om in evenwicht te blijven. Het is een totale daad van vertrouwen van beide kanten, en het vereist een ‘all-in’-aanpak, niet iets halfbakken.
Maar als we allebei – merkwaardig genoeg – naar voren leunen, vormt het zoiets als een torenspits.
Nicholas McDonald blogt op ScribblePreach.com , waar dit artikel voor het eerst werd geplaatst.
